Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 271]

Verzen
Door C.A.B. van Herwerden.

Aan 't pad waar populieren staan
Te babbelen met wind bevaân,
Een riet-bedekte boerderij,
En rijpend roggeveldje er bij,
Daarachter wei aan wei aan wei.
Daarboven blauwe hemel.
Terzij van 't huis lag stroo, dat schijn
Van zon deed schittre' als filigrijn,
Waaruit als uit een nestje keek
Een kindje: 't krullend haar geleek
Een lichtschijn rond dat donzig blond
Gezichtje, waar, door ooge' en mond
En wange-deukjes, blijdschap zag -
Een mèkrend geitje er neven lag.

Ik lachte er toe; zij lachte weer,
Dan hipte ze op, en tripte neer
En huppelde naar mij, en wijd
Hield mollige armpjes uitgespreid.
Toen bukte ik naast haar neer, zoo klein
Als zij, - dan spitsend 't mondje fijn,
Kuste ze mij, - ‘O kindje, - was je mijn!’
En boven spande blauw de lucht,
En bove' ons beiden zwatelden
De populiere-bladeren.

[p. 272]

Boekweitvelden.

 

Witte boekweitvelden

 

Onder grauwe lucht,

 

Nauwelijks bewogen,

 

Als de wind langs zucht;

 

Maar wanneer het wolkdek

 

Even zon door laat,

 

Is 't op eens of alles

 

Aan 't bewegen gaat.

 

Roomwitte kapellen

 

Stijgen uit dien grond,

 

Fladdre' in niet te tellen

 

Menigte daar rond.

 

't Is alsof de bloemen,

 

Dol door zonneschijn,

 

Van haar stijve stelen

 

Los gevlogen zijn

 

Dan, - zoodra het wolkfloers

 

Dekt den hemel...., neer

 

Zijgen ze alle, en roerloos

 

Ligt de boekweit weer.

 

Zoo, in mij verscholen

 

Tusschen 't korenland

 

Schuilen als kapellen

 

Wijsjes velerhand,

 

Wachten tot de hemel

 

Zich weer open sluit.

 

Dra, wanneer de zon schijnt,

 

Fladd'ren zij er uit.

[p. 273]

Het huis, waartegen...

 

Het huis waartegen

 

De gouden regen

 

Te bloeien staat,

 

En wacht je, even

 

Een dag of zeven

 

De kamperfoelie en witte meidoorn

 

Ook open gaat.

 

 

 

Waar diep gebogen,

 

Bebrild haar oogen,

 

Op 't werk, vlak bij

 

Het eenig raam, zit

 

Een oudje, in 't fijn wit

 

Van kanten pijp-muts, en naast haar rozen

 

En akelei.

 

 

 

En aan den zijkant

 

't Bebloemde weiland,

 

Vier koeie', een kalf, -

 

En vóór een tuintje, - -

 

Daar woont ‘m'n Bruintje’.

 

Hoe 'n schat ze is, wou ik je gaarne zeggen,

 

Maar kan 't niet half:

 

 

 

Een lachend mondje;

 

In 't kinnerondje

 

Een kuiltje, en zon -

 

Gebruinde wangen,

 

Waar krullen hangen

 

Om oore' als schulpjes; ik wou dat ik ze

 

Je teek'nen kon.

[p. 274]

 

En de oogen donker,

 

Maar 'n licht-geflonker

 

Daaruit, dat blij

 

Wordt wie haar ziet, en

 

Verleert 't verdrieten,

 

Zoo deed ze mij doen. -

 

Wanneer je er zien zult,

 

Groet haar van mij.