Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 125]

Verzen
Door Herman Middendorp.

Uit de schijnen van het Leven,
uit de duisters van den Dood,
uit de schemers droom-doorweven,
uit de morgens goud en rood,
zal ik nimmer-moe mijn handen
reiken tot de zegening,
die uit uit uwe ziel te branden
door de leed-omdroefde landen
tot mijn beidende uren ging.

Of de bekers der genuchten
goudlen van den levenswijn,
of de vocht-verzade luchten
zwaar van smart en tranen zijn,
al-door zal mijn blij begeeren
- wat de wel der wereld wekt -
Liefste, tot uw liefde keeren,
die den vrede wil vermeeren,
waar gij zacht mijn klacht mee dekt.

[p. 126]

O, leg uw handen om mijn hoofd....

 

O leg uw handen om mijn hoofd,

 

en zeg dat gij gelukkig zijt....

 

Nooit heeft mijn ziel zóó diep geloofd

 

aan levens liefste lijdzaamheid.

 

 

 

Nu is de dag een schoon verhaal,

 

van goud en blauw, dat einder-wijd

 

ons groot geluk in wondre taal

 

van schoonheid over de aarde spreidt.

 

 

 

Een diep geheim is iedre nacht,

 

als van de transen vreemd en ver

 

de koepelende blauwing lacht

 

met glans van ster bij gouder ster.

 

 

 

In droom-doorsponnen mijmerij

 

gaan de uren stil naar de eeuwigheid;

 

o Liefste, zeg nog eens dat gij

 

voor alle tijd mijn liefste zijt....

[p. 127]

Bij een roos.

 

Schooner beeltnis van uw leven

 

- al gedenken blank en broos -

 

kon uw hand mij nimmer geven,

 

Liefste, dan deze ééne roos.

 

 

 

Mijn gepeinzen breekt in zachte

 

tranen, als ik deze bloem,

 

dankend voor het ongedachte,

 

met uw liefste namen noem.

 

 

 

Op de droom-omwaasde bladen

 

daalt mijn blijde mijmerij,

 

en ik kus de kuische waden

 

van een ziel, zoo kuisch als gij.

 

 

 

Schooner beeld van uw gedenken

 

- innigst leven blank en broos -

 

kon uw ziel mij nimmer schenken,

 

Liefste, dan deze ééne roos.