Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 443]

Verzen
Door Jacqueline E. van der Waals.

Meen, zoo ik zing, vol liefde zijn mijn zangen,
Niet, dat mijn mond de schamelheid vergat
Van 't hart, dat open stond om vreugd te ontvangen,
Maar, waar de liefde nimmer binnentrad.
Mijn lied is immers vol van uw verlangen,
O Liefde, die ik steeds heb liefgehad!

Waart gij gekomen, toen ik u verwachtte,
Ik had met diepe vreugde u ingeleid,
Waar, in het heiligdom van mijn gedachten,
Ik reeds vol schroom uw komen had verbeid.
Nu fluistert mijn verlangen uwen zachten,
Lieflijken naam met groote teederheid.

O Liefde! Zalig zij, die u ontberen
En hunkren naar de troost van uw gelaat,
Zoo ze in hun nood zich niet tot de aarde keeren,
En vragen't aardsche brood, dat niet verzaadt;
Wier ziel zich aan den disch van uw begeeren
Den honger stilt, den heeten dorst verslaat.

[p. 444]

Zonsondergang.

 

Ik liep, het hoofd gebogen,

 

Den avond te gemoet,

 

Maar hief de moede oogen

 

Niet op naar 's hemels gloed.

 

Waartoe den blik geheven

 

Naar 't schijnsel in de vert?

 

't Was alles mij om 't even,

 

Of 't paars of purper werd.

 

 

 

Het was van zwarte aarde,

 

Het paadje, waar ik ging,

 

En droomend nederstaarde,

 

Die avondwandeling,

 

Waar, voor mijn moede schreden,

 

Bij 't schijnsel op mijn pad,

 

Elk der oneffenheden,

 

Een eigen schaduw had.

 

 

 

In holten en in kuilen

 

Van d' ongelijken grond,

 

Zag ik de schaduw schuilen,

 

Die daar een rustplaats vond,

 

Maar schoon naar wet en rede

 

Ze zwart moest zijn als roet,

 

Ontstak ze voor mijn schreden,

 

En werd tot vuur of bloed.

 

 

 

Als op een rooster leek ik

 

Te treden, waar ik liep,

 

Met moede oogen keek ik

 

Als in een vurig diep...

 

En 't scheen mij zwaar te dragen,

 

Bij 't staren in dien schijn,

 

Dat alles in die dagen

 

Was, als het niet moest zijn.