Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 294]

De merelaan
Door I.I. Brants.

Aan Vader Guido Gezelle.

Credo Sanctorum Communionem.

Ja, ik heb geluisterd
Naar uw merelaan,
's Avonds eer 't nog duistert,
Of nog sterren staan.

Nacht is 't nu; de mane
Baadt het al in 't bad
Van heur stillen nevel.
Daar mijn meerle zat,

'n Zit geen meerle langer,
Grietelend zoo drok,
Neven aan mijn venster
Op de schoorsteennok.

Nacht is 't; en waar ging die
Zanger nu te gank?
'k Zoeke hem, willens-nillens,
In den maneblank.

[p. 295]

 

Fluit hij nog, en kwedelt,

 

Snierpelt, en turuit,

 

Twiert, en klokt als water

 

Zijn klein glaasken uit?

 

 

 

Komt hij aangeschoten

 

Uit den nergenswaar,

 

Kits op ende richt hij

 

Kop en steert te gaar,

 

 

 

Pienkt, pienkt, pienkt al wippen,

 

Sluit zich, en verwijdt,

 

Kwikt den staart, en zet zich

 

In der neerstigheid.

 

 

 

Ruime zijn gevleugel

 

Hangt hij 't om zich rond,

 

Turend naar het einder

 

Van den horizont

 

 

 

Door zijn oogkens rings in 't

 

Geluw goud gevat.

 

Open gaat de nebbe

 

Voor 'ne note of wat.

 

 

 

Hoe is hij ter tale

 

Zoo vol zekerheid,

 

Zeggende zijn lofzang

 

Zonder hoofsch beleid?

 

 

 

Zonder twivelhede of

 

Nijginge harentaar,

 

Uit den slechten zinne

 

Klinkt zijn klank U klaar,

 

 

 

U, die aller eere, en

 

Kracht, en d' heerlijkheid

 

Weerdig zijt te ontvangen,

 

Die de Schepper zijt

[p. 296]

 

Van al mensch en vogel.

 

Ai, ontroer mijn hart,

 

Dat ik vrank en willig

 

Nog U dienend ward.

 

 

 

Nacht is 't al; maar 'k hoore,

 

Te end der duistre baan,

 

Reeds de vaste psalmen

 

Van den merelaan.