Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 455]

Aan Mevrouw Jeannette Mossel-Belinfante.

Uit Brugge
Door Jules Schürmann.

Nog altijd kunnen mijn gedachten noode scheiden
Van u, mijn stadje Brugge, na zoo lange tijden;
De weemoed, die zacht over kalme grachten zweeft
Voor immer onbewust in mijn herinn'ren leeft;
En nu in d'eenzaamheid van mijn klein, land'lijk huis
Waar 'k in den avond mijmer-luister naar geruisch
Van avondwind, die speelt in zware lindeboomen,
Moet ik weer willoos van uw stille schoonheid droomen;
Ik hoor 't gezang in 't klooster van de Carmelieten,
Voel droefheid en een wijding door mijn denken vlieten;
'k Ging met de liefste 's avonds langs de doodsche straten
Totdat wij kwamen bij een gracht, die daar verlaten
In schemerschijnsel van den najaarshemel lag
En waar 'k het water donker-glanzend vlotten zag.
Een teed're treurnis om 't vergank'lijke der dingen
Ging van de grauw vervallen huizen in mij dringen,

[p. 456]

 

Dàn eerst onwerkelijk maar meer en meer nabij

 

Zweefden de tonen van gewijden zang tot mij

 

Uit het verweerde klooster door gekierde deur

 

En 'k rook van was en wierook de lauw-zwoele geur,

 

In de kapel door walme kaarsen flauw beschenen

 

't Koororgel machtig woedde of zachtkens leek te weenen,

 

Ziel van geloovig volk melodisch uiting vond

 

In 't vroom gemoed van Een, die liefde in schoonheid bond;

 

Saâm op ruw-houten bank bij 't beeld der Maagd gezeten

 

Had ik herinnering aan wereldschheid vergeten

 

En dacht hoe achter zwaar gordijn verscholen, vrouwen

 

Nu biddend luisterend, in kinderlijk vertrouwen

 

Heur leven en heur ziel in stille dagen schonken

 

Aan het mysterie dat hun held'rend had geblonken...

 

Toen van 't onzichtbaar koor klonk een gedempt koraal

 

Wonderlijk vreemd en diep als een heel oud verhaal

 

Van liefde en zwaarmoed, van verlangen en van hopen

 

En iets dat nog in mij gesloten was, wuifde open

 

Door deze donk're en held're stemmen, die mijn ziel

 

Ontroerden of in mij een zilv'ren zeegning viel;

 

De klanken golfden op den orgeltoon gedragen,

 

Als uit een verre wereld waar een zon zou dagen

 

Van ijler, fijner licht dan wij in 't leven zien

 

En schemer is waar dingen als door sluiers vliên;

 

Doch plots'ling voelde ik een beklemming in mij komen

 

Rag-pijnlijk als in onrustvollen slaap de droomen,

 

Wanneer de geest nog wijlt bij daden van den dag

 

En voor de ziel een hemel reeds te blinken lag;

 

Benauwing ging mij toen van al die stemmen tegen,

 

Die van het koor en witte muren op mij zegen,

 

Zoo wreed'lijk droef van kalme wanhoop en van stille

 

Tranen, om een geluk dat nooit zal komen willen;

[p. 457]

 

Ik voelde een angst als voor iets teeders dat zal breken,

 

Ook hare donkere oogen, die vocht-glanzig keken

 

Droegen die droefheid waarvan 'k d'oorzaak niet kon vinden

 

Maar dien 'k begreep, toen zij mij fluist'rend zeide: ‘Blinden’.

 

 

 

Lantaarnlicht flakkerde op de kaden, vlakke grachten

 

Oneindig, troost'loos onder donkre lucht, wij wachtten

 

Daar van het koor de blinden langzaam dalen gingen;

 

De vaal-bleeke gezichten schaarschen afglans vingen

 

Van wapperende lamp in nauwen, somb'ren gang

 

Waar nog te zweven leek een echo van hun zang,...

 

Schrijnend visioen van menschlijk-diepe ellende en over

 

Hun devote trekken, doode-oogen lag de toover

 

Van vrome extase, toen zij stomm'lend, stromp'lend daalden,

 

Tot buiten in den nacht, waar kille nevel vaalde.