Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 145]

Verzen
Door Herman Middendorp.

Een lief gelaat in wisslend-rooden schijn
van 't haardvuur, waar de speelsche vlammen deden
als dartle kinderen, wier rappe leden
den ganschen dag geen oogwenk rustig zijn.

Zij zat heel stil; de rosse glansen gleden
in grillig spel om haar gestalte fijn;
de schemering, die in ons kamerkijn
de tinten gaarde, werd een beê van vrede.

Was ooit een zielsbegeeren meer oprecht
als toen ik bevend, spraakloos, om het blonde,
lang-losse haar mijn handen heb gelegd?

En aarzlend hebben onze schuchtre monden
in fluister-zachte woorden uitgezegd
wat in een kus d'ontloken zielen vonden.

[p. 146]

Doode rozen.

 

Broze schim van avondgloren

 

schemert om de diepe transen

 

waar de saam-geronnen glansen

 

stille stervend gaan te loore.

 

 

 

Stilte neurt met sprakeloozen

 

mond een lied van late droomen;

 

vochte nachtwind brengt een loome

 

wiegling in de witte rozen.

 

 

 

Zie, de bloemen die de gaarde

 

meest beminde, moeten 't leven

 

derven, wijl de bladen zweven

 

ruchtloos naar de beidende aarde.

 

 

 

Van de laatste dauw betogen,

 

zweeft het scheemrend schoon te gronde;

 

spreidt een witte stervens-sponde

 

voor de zusteren omhooge.

 

 

 

Pijnelijk breekt uit mijn ziele

 

de oude smart in late tranen,

 

om zooveel te loor gegane

 

bloemen, die ontijdig vielen.

 

 

 

Maar één veel-beminde, broze

 

vreugdeschijn doorglimt mijn smarte:

 

bleeke blijdschap, dat mijn harte

 

schreien kan om doode rozen.