Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 140]

Sonnetten^*)
Door Nico van Suchtelen.

Schoon Lief, ik voel u overal:
In dorrer vlakten zengend branden,
In stille koelte zilter stranden,
Op hoogen alp of diep in 't dal;

Ik hoor u in des bergstrooms val,
Die klatert langs de rotsge wanden,
In 't ruischen door de lage landen
Van breeden vliet of beken smal.

Gij zijt de gloeinde dadenlust
Des Morgens en de koele rust
Bij 's Avonds vredevolle duistren;

'k Weet oovral uw aanwezigheid,
Wààr ook verdoold en te allen tijd
Voel ik uw âem en hoor uw zoete fluistren.

*) Uit den cyclus ‘Liefde's Dool’, die in dit najaar zal verschijnen bij de Maatschappij voor Goede en Goedkoope Lectuur.

[p. 141]

Heerlijkst loon.

 

Gelijk een argloos kind bedeesd

 

Lang weifelt of het wel zal wagen

 

Zijn mooiste speelgoed heen te dragen

 

Tot wie het liefheeft allermeest;

 

 

 

Maar eindlijk toch, schoon 't heimlijk vreest

 

- Zijn hartje bonst, zijn polsen jagen -

 

Zijn gave brengt en dan blijft vragen

 

Met stillen blik of 't goed geweest;

 

 

 

Schoon Lief, zoo wil ik tot u komen

 

En al de schatten mijner droomen,

 

Die u mijn liefde heeft beloofd,

 

 

 

U leggen in den schoot en wachten

 

Dan schuchter op uw lach en 't zachte

 

Streelen van uwe hande' over mijn hoofd.

[p. 142]

Mijn liefde.

 

Mijn liefde is als het waaien wijd

 

Dat komt uit verre zee aanbruisen

 

En over 't brekend golvedruischen

 

Heenjaagt naar wijde oneindigheid.

 

 

 

Mijn liefde is als de majesteit

 

Van 't zomernachtelijke suizen

 

In een diep woud, het zingend ruischen

 

Van stilte in scheemrende eeuwigheid.

 

 

 

Mijn liefde is als de zonnegloed,

 

Als sterglans, wolkenvlucht en 't beven

 

Van neevlen in den dageraad;

 

 

 

Mijn liefde is 't spel van eb en vloed;

 

Schoon Lief, mijn liefde is als het Leven,

 

Zelf eeuwig, schoon haar schijn wisslend vergaat.