Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 454]

Voleindiging
Door J.D. Bierens de Haan.

I. De Michaël.

Van 't brandend altaar wentelt de gestage
Rookwalm omhoog. In slaafschen ijver treden
De duizend dienaars van den Dood en dragen
Hun offeranden op. Trotsch aangereden
Nadert de Doodsgod zelf in staatsiewagen,
Monstrend zijn menigten. - De rook gaat breeden
Over het vlak der aard', op land en steden
Uitslaand en zwaaiend zijn haat-zwarte vlagen.

Van 't brandend offer schieten schichte vlammen
Valsch-lichtend tusschen 't zwart... de vacht dier wolken
Zal nu het wereldlicht der zon verduistren...

En hoofden buigen, bange monden fluistren
Smeek-litanieën tot den maatloos-grammen
Gretigen Dood, den Hater van de volken:

[p. 455]

II.

 

Maar van de Zon, die dit vertoon niet dulde,

 

Genaakt de Michaël met blanke wapen

 

En tart den Dood en dwingt hem zijn vergulden

 

Prachtwagen uit te vluchten: van zijn slapen

 

Rukt hij den praalkroon, grijpt hem en onthult de

 

Vaal-spokige gestalte, wangeschapen.

 

 

 

De Volken schouwen toe: hun ziel vervult de

 

Ontzetting voor de macht van 't godd'lijk wapen.

 

 

 

Tot ook aan hen de Michaël genaakt

 

En zwaait voor aller oog den gouden degen

 

En breekt den toover, die tot slaven maakt.

 

 

 

De heerschappij des Doods zinkt allerwege.

 

En op zijn roep: o volkeren ontwaakt!

 

Is nieuwe Menschheid juichend opgestegen.

[p. 456]

II. Regnum amoris.

Heilige Morgenstond die eens, omhangen
Met luister, lichten zult uit 't Eeuwen-Hart,
Uw glorie is gereed om aan te vangen:
De hemel gloeit en d' ijzen nacht ontstart.
O Liefde, die als Zon verrijst: nu mart
Geen ziel onwilg. Gewelkoomd in gezangen
Verschijn! Wij staan vervuld van groot verlangen.
Reeds juicht de god in 't wachtend menschenhart! -

In Liefde rijzen volkren als krijgsheiren,
Die jubelend ter overwinning schrijden..
En 't kind gaat spelend met den stoet der leeuwen,

En d' Aard, zich sierende ten feestgetijde
In Liefdes zaligheid, voor eindlooz' eeuwen
Vernieuwt haar pracht van bergen, vlakte' en meren.

[p. 457]

III. Unio mystica.

Anima cantat:

..Als dan de drift der wereldzee verslagen,
En 't aardsch rumoeren, wijkt; de stedenschal
En het gedrijf der volken uitgedragen,
In 't eeuwen-graf voor eeuwig zinken zal;
Geen lach weerklinkt noch klacht aanheft te klagen -
Wanneer in ruimten van het nieuw Heelal
D'oneindigheid des zuivren Morgens dage
En glans der Godheid blinkert overal:

Doe dan aan mij, die dolen moest en derven,
Van Uwe glorie deze glorie erven:
U aan te schouwe' in heilrijk vizioen;

En na ontroerd' aanschouwing, in de verven
Des lichts verlicht, waar alle lichte' in gloên,
In Uw afgronden levend in te sterven.