Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 470]

Verzen
Door Jules Schürmann.

Lustig deuntje.

Ziet eens aan! Ziet eens aan! Ziet eens aan!

Ziet die dapp're soldaatjes daar gaan!

Hoort de trommelen

Er rommelen,

Hoort het klappen

Der stappen

In den pas zoo gelijkelijk

En wat blikkeren rijkelijk

Bajonnetten en kepen

En die goudenen strepen

In zon!

Kijk! daar gooit de tamboermajoor

met bravoer

Zijn stok met den blinkenden knop

En hij vangt 'm weer op.

En dan werpt hij 'm weer

In de lucht keer op keer

En daar laat hij 'm draaien

Of bliksemsnel zwaaien

En met magere, sling'rende, lenige beenen

Springt hij vuurrood voor het troepenfront henen

In zon!

[p. 471]

 

Daar beginnen waarachtig

 

Heel ferm en krachtig

 

De blazers te toeten

 

Met vol-bolle snoeten,

 

O! wat lustige deunen

 

Alle wegen nu dreunen

 

En 't stof in een wolk

 

Hangt over het volk

 

Dat mee loopt te neuren

 

Wat een jolige, oolijke, vroolijke kleuren

 

In zon.

[p. 472]

Nocturne.

Bij 't opene venster Pierrot, zoo bleek

Alsof al het bloed uit zijn wezen week,

Staat te droomen in 't licht van de maan

En Colombine triest, ontdaan,

Zit te schreien.

Pierrot voelt den honger en kommer niet

Want nu van de maan het blank schijnsel vliet

Voelt die dichter zich koning te rijk,

Maar Colombine zorgelijk

Zit te schreien.

't Troosteloos leven is hem een tresoor

In zijn ziel sereen zingt een lief'lijk koor

In hèm is 't àl klanken en kleur,

Maar Colombine in moe getreur

Denkt aan scheien....

[p. 473]

Avondstemming.

'k Liep langs de landen zoo stil voor mij heen
En aan den hemel reeds d' avondster scheen,
'k Floot zacht een deuntje en ik neurde en ik dacht
Aan het mysterie van nad'renden nacht,....
'k Zag in de verte in een donkere laan
Naar 't stille kerkhof twee minnenden gaan,
Peinzende vroeg ik mij glimlachend af
Waarom de liefde zoekt 't sombere graf....
Uit weide en wegen steeg vochtige damp
Ver over velden blonk licht van een lamp
Goud-gele schijn door de nevelen heen
Uit land'lijk huisje daar vredig en kleen,
'k Voelde de rust van de velden in mij,
D' avond, dat lichtje, zij maakten mij blij,
'k Wist dat mij wachtte in het vriendelijk huis
Eene die 'k minde bij 't lindengeruisch....

[p. 474]

Dorschen.

Vlugge vlegels keer op keer
Zwiepen op de rogge neer,
Dat de gele kor'len vallen
Op den vloer van deel en stal en
Ov'ral waar de voeten gaan
Glipt het kostb're gouden graan.
Klep en klap zoo gaan de vlegels,
Staag d' aan leer gehechte kegels
Ruischen door de lucht en ploffen
Rhythmisch op de rogge en stof en
Vezels in een gouden wolk
Zweven over 't bezig volk.