Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 282]

Dante's intreden in het woud van 't aardsche paradijs.
Purgatorio XXVIII 1-70
Door Dr. J.D. Bierens de Haan.

Verlangend in te gaan het godlijk woud,
Dat in zijn dichte loover en vol leven
't Ontwakend morgenlicht omsluierd houdt,

Heb zonder wijlen ik mij heen begeven
En langzaam, langzaam over 't bloemenveld,
Dat allerzijds zijn geuren op deed zweven.

Een zoeltë, onveranderd waar zij welt,
Kwam, toen ik ging, mij aan het voorhoofd tegen,
Zacht als de drang, die zoelen wind verzelt;

Waarop het loof zich willig mocht bewegen,
En overal zich heenboog naar dien kant,
Waar vroegst de schaauw des Heilbergs is gelegen¹⁾,

Maar niet zóó week het uit den rechten stand,
Dat 't vooglenheir den lente-zang moest staken,
Dien 't in de kruinen zong op kunstgen trant.

1) Santo monte: de Louteringsberg. De schaduw ligt des morgens westwaarts.

[p. 283]

 

Maar vreug-vervuld zoo riep hun zang 't genaken

 

Des uchtends 't welkom toe in 't groen geboomt,

 

Dat met hun rijm éen melodie wou maken;

 

 

 

Zooals 't van twijg tot twijg door 't pijnbosch stroomt

 

Dat rijst, op Chjassi's kust omhoog gedragen,

 

Als Aeolus zijn zuidewind onttoomt.

 

 

 

Reeds dorst ik langzaam mijne schreden wagen

 

In 't oude woud, zóóverre dat ik niet

 

Terugzag, waar ik 't woud was ingeslagen,

 

 

 

Tot, zie! een beek mijn gangen weerstand biedt,

 

Die met zijn kleine golven 't kruid ten linken

 

Ombuigen deed, dat aan zijn boord ontschiet.

 

 

 

En alle waatren, zelfs die 't zuiverst blinken,

 

Schenen bij dit van troeblen aard te zijn,

 

Waar niets tot het verborgen' kan verzinken.

 

 

 

Dees stroom stuwt door een schaauw zijn kristallijn,

 

Wordt nooit verlicht en laat zich niet bestralen

 

Des daags door zon of 's nachts door maneschijn.

 

 

 

Stand hield ik met den voet, schoon d' oogen dwalen

 

Over het beekje vol bewondering

 

Naar al de bloemen, die langs d' oevers pralen.

 

 

 

En daar verscheen mij zoo, gelijk een ding

 

Op eens verschijnt, dat door zijn wonderheden

 

Elk ander denkbeeld wegdreef en verving:

 

 

 

Een Vrouw, alleen en zingend aangetreden,

 

Die bloem verzaêmd' aan bloem, waarmee het spoor

 

Beschilderd was rondom haar wandelschreden.

 

 

 

‘Ei! Schoone vrouw! die in der liefde gloor

 

U koestert, zoo 'k naar uw verschijning reken,

 

Die van het hart spreekt en getuigt daarvoor:

[p. 284]

 

Koom u de wil naar d' oever dezer beke

 

Herwaart te naadren, sprak ik toen tot haar,

 

Dat ik verneem wat uw gezang beteeken.

 

 

 

Gij brengt mij in 't geheugen wie en waar

 

Proserpina was, toen haar moeder weende,

 

Die háar verloor, en zìj haar lentejaar.’

 

 

 

Gelijk een vrouw de voeten zet en d' een den

 

Anderen voet op kleinen afstand houdt

 

En dicht bij d' aard, wanneer zij danst - zoo leende

 

 

 

Zij zich te mijwaart, op haar rood en goud

 

Gebloemte naadrend, d' oogen neergeslagen,

 

Zooals een zedig meisje nederschouwt.

 

 

 

Zij gaf aan mijn gebeên hun welbehagen,

 

Zoo naderkomend, dat haar zoet geluid

 

En zijn beduidnis mij werd aangedragen.

 

 

 

Zoodra ik was genaderd, waar het kruid

 

In 't water van den schoonen stroom zich baadde,

 

Hief zij haar hoofd en schonk haar blik vrij-uit.

 

 

 

'k Geloove niet, dat ooit zulk licht ontlaadde

 

Uit Venus' oog, wanneer zij onverwacht

 

Door d' eigen zoon werd met zijn pijl verraden.

 

 

 

Daar stond z' aan d' andren oever en zij lacht'

 

Al saamlend vele kleuren met de handen,

 

Die zonder zaad de grond te voorschijn bracht.

 

 

 

Drie schreden hield de stroom ons uit elkandren.