Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 124]

Verzen
Door P. Otten.

September.

Ik lag in 't geurige gebloem
Van lagen tijm en purp'ren hei
Te luist'ren naar het bij-gezoem.
Nog was de Zomer niet voorbij.

Maar door het fijn doorzichtig waas
Van hoog vergaarden, blanken damp
Brandde als door een zil'vren gaas
Een Herfstig-bleeke zonnelamp.

En door de dunne, stille lucht
Vleerde met hoog en koel gefluit
Een overdwaalsche vogelvlucht
Naar 't heuvelen-verholen Zuid.

‘Hier was het. Hier heb ik uw klaar
En zoet geluidend woord geloofd,
Voor 't eerst.... Hier heb 'k uw zonnig haar.
Zien deinen om uw gulden hoofd.

[p. 125]

 

Hier klonk de wildzang van uw lach,

 

Het wapp'ren van uw dunne kleed....

 

Hoe was uw liedje van dien dag,

 

Zoo leutig-blij, als niemand weet?’

 

 

 

En in de grijze, stille lucht

 

Herdroomde 'k mijn vergeten lust,

 

En lachte naar uw jong gezicht,

 

Van eigen schoonheid onbewust.

 

 

 

En 'k zocht, als naar een duur geheim

 

Het nooden van uw pril geneur....

 

Mijn vingers woelden door den tijm,

 

En van mijn toppen droop de geur.

[p. 126]

Liedje.

 

Mijn hart zal u wel vinden,

 

Al gingt ge verder dan ge placht

 

De koele paden van den blinden,

 

Sterren-donkeren nacht.

 

 

 

Misschien kan het gebeuren,

 

Dat ik uw grillig dolen mis,

 

En bij het weiflend keuren

 

Mij in den goeden weg vergis.

 

 

 

Maar als de lage morgen

 

De leege velden even blondt,

 

Dan lacht wel, in de vert geborgen,

 

Een vogelblijde mond.

 

 

 

Over het jonge koren

 

Roep ik uw korten naam zoo zoet,

 

En rep mij langs de rulle vore

 

Uw komen tegemoet.

 

 

 

Achter struweel verholen

 

Tikkelen bloote voetjes gauw -

 

Daar danst gij aan, op hooge zolen,

 

Uw haren nat van dauw.

 

 

 

En uwe versche lippen

 

Genezen àl geleden zeer....

 

Gij moogt mijn vreugde een wijle ontglippen,

 

Ik vind u immer weer. -