Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 292]

Verzen
Door Jules Schürmann.

Leeuwerik die uit d'abeel
Vluchtend, in het luchtgoud dringt
Onder 't stijgen klinkklaar zingt
Uit uw zuiv're hooge keel,
In de ruimte wordt gij kleiner
Maar al rijzende gaan reiner
Uw kristal-held're geluidjes
Als uit gladgeslepen fluitjes
Over 't korenveld weerklinken
Waar de gouden halmen blinken,
Luchtig, vluchtig vliegt gij henen
In d'oneindigheid verdwenen.
Doch dan plots'ling ploft gij neer
Stijgt en 'k hoor het fluiten weer:
't Lied van onbevangen blijheid,
't Lied van zomer en van vrijheid,
Van het land en hemel beide,
't Lied der zon die dra zal scheiden,
't Lied der minnenden, die gaan
Zwijgend daar ze uw zang verstaan,
't Lied van menschen en van dingen
Hoor ik met uw keeltje zingen
En wat vreugde zoekt in mij
Zingt in uwe melodij.

[p. 293]

Als de bladeren reeds gelen.

 

Als de bladeren reeds gelen

 

In d' aleerste najaarsdagen

 

Nog de vogels lustig kweelen

 

Maar de wind alree gaat klagen

 

Over gladgeschoren weide;

 

Als de bruin-verbloeide heide

 

Ligt verlaten door de lieden

 

Die het buitenleven vlieden

 

Wars van 't schoone herfstgetij...

 

Dàn eerst is het dorp voor mij.

 

 

 

'k Loop te dwalen langs de landen

 

Met mijn kriekenhouten pijp en

 

Voel mij vrij van alle banden

 

Tracht het leven te begrijpen,

 

'k Weet mij één met alle dingen

 

In wier wezen ik kan dringen,

 

Hoor mijn vaste kalme schreden

 

Op den harden kleigrond treden

 

En ik volg der vog'len vlucht

 

In de geur-doortrokken lucht.

 

 

 

Rustige avonden en nachten

 

In 't herkenken van den zomer

 

En berustend winter wachten

 

Zijn de vreugden van den droomer,

 

Die het leven mag beminnen

 

Eindelijk nu hart en zinnen

 

Na veel zoeken en veel lijden

 

Vrede vonden en verblijden...

 

Herfst! alleen voor hem zijt gij

 

't Overschoonste jaargetij.