Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 452]

Verzen
Door Laurens van der Waals.

Hier in den eenzaam-stillen tuin,
hier schijnt de schaduw schoon,
en maakt de pomp van oud arduin
veel teerder nog van toon.
en schemert zacht het hemelvlak,
de bloesem- en de lindetak,
die spieglen in de waterbak,
zorgvuldig en zeer schoon.

Maar verder glanst en glinstert het
op 't grazige gazon,
en valt op het violenbed
de schuwe schijn der zon,
en boven 't bed daar schimmert er
een vlinder en nog een
en ginder is er een, zoo ver,
en tegen 't blauw alleen;
die schijnt zoo licht, zoo wit, zoo broos,
haar vluchtje is zoo zwak;
en dichter rust er een een poos
uit op een rozentak.

[p. 453]

 

Wanneer ik in den spiegel weer,

 

den waterspiegel, schouw,

 

dan zie ik er iets wits dat schimt, nog eerder

 

dan het blauw,

 

een vlinder van den bloesemtak

 

die wegvlucht naar den lindetak

 

en spiegelt in den spiegel die zoo stil ligt in de schaûw.

[p. 454]

Lenteliedje.

 

Er is een fijne vage schaûw

 

van nevel in de lucht

 

en in de verte loom en flauw

 

een langgerekt gerucht;

 

een torenklok zingt, zacht en schoon,

 

heel zwak den boventoon.

 

 

 

De deeltjes van het vergezicht

 

zijn overijl en broos...

 

en wind heeft zoele geur gelicht

 

van anjer en van roos

 

en voert die stil voorzichtig weg

 

al over haag en heg.

 

 

 

Maar bovenal is daar de schaûw,

 

de fijne vage tint

 

die weiflend tusschen grijs en blauw

 

én land én lucht verbindt,

 

die water, bosch en lucht en wei,

 

van kleuren velerhand, van toon maakt eenerlei.

 

 

 

En wijl ik eenzaam sta en wacht,

 

wordt het gerucht gezang,

 

een melodie verpuurt en zacht,

 

een beetje droef en bang;

 

een melodie vol lief verdriet

 

die bevend in mij borg, dit klein verlegen lied.