Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 303]

Verzen voor moeder
Van Herman Middendorp.

Voor u alleen....

De erinnring van een lieven lach,
en streeling van een zachte hand;
de heugnis van een lichten dag,
en van een bloeme in lenteland....

Nu al de weelden zijn vergaan
in donkring van den wijden tijd,
rijst voor de duistring van een traan
uw beeld, met zwijgende innigheid.

Daar gij door al de jaren heen
in liefde u-zelf gebleven zijt,
zoo mogen, Moeder, u alleen
deez' simple klanken zijn gewijd.

[p. 304]

Wat niet sterft.

Er zweeft een ongezongen zang,
er waart een ongeschreide klacht
door mijne ziel, al de uren lang
van dezen dof-doordroomden nacht.

Vertwijfeling heeft omgebracht
mijn vreugde en liefde en haat en smart;
ik heb mijn laatst-gegaarde kracht
in strakken, kouden trots verstard.

En nu dit zachte zielsgerucht
zóó teeder, of het troosten wou,
en tegen 't grijs der duistre lucht
de beeltnis van een stille vrouw.

Een stem uit lang-verganen tijd;
zij maakt het hart weer week en mild.
O gij, die enkel liefde zijt,
ge hebt uw liefde niet verspild....