Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 146]

Verzen
Van Hans Martin.

Vaak in den nacht, als 't manelicht
langzaam langs de wanden trekt
en om mijn handen sluiert en gelaat,
en door dien glans den sluimer wekt;

Vaak in den nacht heb ik dan opgezien
en vreemd geglimlacht om dien tooverschijn,
lang luistrend in de stilte diep,
of niet iets riep, - misschien, 't kon zijn. -

Een stem misschien, stil fluisterend nabij,
een hand die streelend langs mijn voorhoofd ging,
een glimlach, dicht bij mijne oogen bêi,
een wonder in de maneglinstering.

Ach, soms wel heb 'k een stem gehoord,
lang luistrend in die stilte diep,
soms even wel een weifelend woord:
uw éigen naam, dien ik fluisterend riep -

.... Vaak in den nacht, als 't manelicht
langzaam langs de wanden vlekt,
heb ik met mijn handen dicht
mijn schreiende oogen bêi bedekt.

[p. 147]

Op den pincio.

 

Nu slaat de avondvogel

 

zijn vlammende vleugels dicht,

 

en alle klokken luiden

 

in dat vrome licht

 

over de heilige stad. -

 

 

 

Nog dolen onder de boomen

 

enkele gestalten om

 

en andre dalen zwijgend,

 

in een dichten drom,

 

neer naar de heilige stad. -

 

 

 

De vesperklokken verstomden,

 

de bergen vernevelen ver,

 

hoog in den glorenden hemel

 

glanst al een weiflende ster

 

over de heilige stad. -

 

 

 

En toen ik stil mijn aanschijn

 

naar de wazige sterren hief,

 

heb ik het eensklaps geweten:

 

ik heb u lief - zoo eindloos lief,

 

u - wondere, eeuwige stad! -