Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 142]

Verzen.
Van Marie Schmitz.

Ruischende, kabb'lende, murmlende, babb'lende baren.

draagt nu mijn bootje rank.

Dat ik mag luisteren naar uw zoet fluistren en varen

over uw deinend blank.

Diep in uw harten rein vangt nu den zonneschijn, golven,

rooft hem zijn stervend rood.

Tot al zijn heerlijkheid als kostbren schat leit bedolven

diep in uw donkren schoot.

Laat mij nu glijden langs sluimrende weiden, langs boomen,

zwart in den sterrenschijn.

'k Wil in den luister van 't ster-doorglansd duister mij droomen

't eeuwige zaligzijn.

[p. 143]

Lente-verwachting

 

In het blanke lentelicht,

 

zweven mijn gedachten,

 

op iets hoogs en vers gezicht,

 

in gewijd verwachten.

 

't Is of met den lentegloed

 

nu 't geluk ook komen moet,

 

licht door donkre nachten.

 

 

 

Vlug en vrij mijn voeten gaan

 

langs de lichte wegen,

 

waar de blijde vogels slaan,

 

die zoo lang al zwegen.

 

'k Voel mijn ziel, van blijdschap wijd,

 

in deez' lichte heerlijkheid

 

vrij omhooggestegen.

 

 

 

O mijn zomer, zonnetijd,

 

wil nu haastig komen.

 

Dat ik in je heerlijkheid

 

stil mag liggen droomen.

 

Luistrend naar het zoet gepraat

 

van den wind, die fluistrend gaat

 

door je hooge boomen.

[p. 144]

Anjelieren.

 

Voor het open venster mijn,

 

in den gouden zonneschijn,

 

staan mijn anjelieren,

 

rood als heete passievlam,

 

die uit donker harte kwam:

 

roode anjelieren.

 

 

 

Streelend speelt het zonnelicht

 

langs het zachte bloemgezicht

 

van mijn anjelieren,

 

rozerood, als blosje fijn

 

van een schuchter maagdelijn:

 

roze anjelieren.

 

 

 

Teeder-roode vlammen slank

 

gloeien in het pure blank

 

van mijn anjelieren,

 

blank als reine meisjesziel,

 

waarin glans van liefde viel:

 

blanke anjelieren.

 

 

 

Uit het zonlicht, ijl en teer

 

zweeft een witte vlinder neer

 

op mijn anjelieren.

[p. 145]

Vrede-stonden.

 

O sluit nog niet de blinden dicht!

 

Nog toeft de dag in kleur'gen schijn.

 

De lage, donkre velden zijn

 

zoo stil in 't dalend avondlicht.

 

 

 

Nog draagt het ijle wolkenblank

 

den laatsten, purpren hemelgloed.

 

Het murmlend avondwindje doet

 

de popels trillen, hoog en slank.

 

 

 

Het is der vrede zuiver licht,

 

dat 't al omglanst met milden schijn.

 

Nu wil mijn hart in vrede zijn.

 

O sluit nog niet de blinden dicht.