Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 467]

Verzen.
Door P. Otten.

Zachte winter.

(Bouwland bij Sonsbeek).

Hoe schoon is de onbewogenheid
Van 't wijd-verlaten heuvelland,
Dat geen gebeuren liever beidt,
Dan eigen, effen roerloosheid,

Waar ze al begeeren bant!

Er is geen schrijnend zon-gemis,
Geen leed naar Zomers vroeg'ren lach -
Maar enkel kalme droefenis,
Die als een vreugde streelend is,

In dezen stillen dag.

De lage delling, waar een ploeg
Als een moe dier te rusten staat,
Bedekt een zilv'ren doom, die, vroeg,
Al nu de toren middag sloeg,

Heur koele kleur beslaat. -

Juist aan de smalle, ondiepe breuk
Van heuvelkam door 't glooiend pad,
Rijst eenzaam wijd-getakte beuk,
Mijmerend in den loomen reuk

Van mos en dorrend blad.

[p. 468]

 

Gezeten aan zijn breeden voet,

 

Zie ik àlzijds(ch) de wereld schoon....

 

Ik weet in 't rond de dingen goed,

 

En ken ze als in den lampe-gloed

 

Mijn avond-stille woon.

 

 

 

De boom, die ploeg, hoe komt het al

 

Zoo wonder aan mijn hart vertrouwd?

 

Ik ken àl sprietjes van dit dal,

 

En weet, wat strakjes wezen zal,

 

Als 't grijze licht vergrauwt.

 

 

 

Het is, of lang vergeten schat

 

Mijn hart met heerlijk weten heugt -

 

Of ik den droom hervonden had,

 

Waar 'k nimmer mijn geneuchten mat

 

Naar levens troeb'le vreugd. -