Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 465]

Rhodokleia
Door Balthazar Verhagen.

Aan annie beck.

Waar in droom-omsponnen blankheid
Zich verheft de ruige rankheid

Van den Helikoon bij nacht,

Waar het onbewogen maanlicht
Op den rotswand zilv'ren paân sticht,

Kwam zij zacht:

Uit der starren ijl geflonker,
Door de wouden, door den donker

Van spelonken dreef de kracht

Van heur licht bewogen leden
Haar al dansend naar beneden,

Waar de zomer-morgen lacht.

Nu Eos met heur koele handen

Het gouden uchtendgloren plengt,

En alle rijp ontbloeide landen

Van rozenrooden schijn doordrengt,

Nu door de vroeg ontwaakte toppen

Van 't woud de vlugge koelte speelt,

De dauw met tintelende droppen

In 't loover schitteroogen teelt,

Nu 't hert met trilling in de flanken

De zwoele sluimering verwint,

[p. 466]

 

En in des leeuwriks jubelklanken

 

De wereld hare stem hervindt,

 

Zweeft Rhodokleia op de wieken

 

Van levensvreugde en jonge kracht,

 

De heerlijkheid van 't morgenkrieken

 

Herscheppend in gebarenpracht.

 

 

 

Sluiers omplooien haar,

 

Dauwpaarlen tooien haar,

 

Rozen bestrooien haar,

 

Luchtig ten dans.

 

't Zomersche morgenlicht

 

Spint om heur opgericht,

 

Blij lachend aangezicht

 

Stralenden glans.

 

't Wuiven der winden,

 

't Hup'len der hinden,

 

Glinsterend golvenspel,

 

Flonk'rende dagkapel,

 

Wiegende wingerddracht,

 

Adelaars vleugelkracht,

 

Al wat op aarde leeft,

 

Al wat extatisch streeft,

 

Hoog in den hooge,

 

Rhytmisch bewogen,

 

Dansend bestaat:

 

't Wordt in heur voeten en handen herboren,

 

En, in den roes van den Rhytmos verloren,

 

Danst zij de maat,

 

Waarop Apollo's verkoren gezelle,

 

Terpsichore, haar het harte doet zwellen!