Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 301]

Verzen
Van Jules Schürmann.

Ik heb u niet genoeg bemind,

Mijn jonge jaren.

Ik speelde met u, als een kind

Met groene blâren.

Ik wist niet dat in u bestond

Wat ik steeds wachtte

En immer zocht en nimmer vond,

In u verachtte.

Nu ben ik als een die verkreeg

Zonder te weten

Het liefste waar zijn hart toe neeg,

En 't was vergeten.

U die ik niet begrijpen mocht

Vergleden dagen

Gij droegt de schoonheid die ik zocht...

En ik bleef klagen!...

[p. 302]

Ik stond op 't rotsig strand...

 

Ik stond op 't rotsig strand starend naar zee

 

En hoorde 't angstig gillen der sirenen

 

Van schepen, die als in visioen verschenen

 

Waar seinlicht over wilde golven glee.

 

 

 

Onstuimig klonk het zwaar koraal van wee,

 

Dat 't water org'lend in den storm deed weenen,

 

Van grauwe rotsen, beurtelings verdwenen

 

D'Ontzachb're klippen met het vuurlicht mee.

 

 

 

Zoo strijden wind en zee bij dag, bij nacht,

 

Hun grootsch gevecht door weinigen geweten,

 

Een wijle later is de strijd vergeten,

 

Dan schikken beide zich naar hoog're macht,

 

En immer staan de rotsen roer-loos sterk

 

In het mysterie van 't oneindig zwerk.

[p. 303]

De wind.

 

Door 't hooge venster tuur ik in de lucht,

 

De wind waait wild, vervaarlijk wolken vlieden,

 

Donker en dreigend ligt het grauw gehucht

 

Waar daken kraken, als de storm gaat zieden.

 

 

 

Aandachtig luister ik naar 't bang gezucht

 

Der boomen die de windhoos weerstand bieden

 

Buigend en zwiepend met een scherp gerucht,

 

En hoor 't vlug stappen van verlaten lieden.

 

 

 

De wind heeft als de mensch: wiss'lend geluid,

 

Ik hoor hem lachen, juichen, klagen, schreien,

 

't Zij dat hij gierend langs de huizen fluit

 

Of joelend van de daken heft de leien...

 

Of plots'ling zwijgt, weer grommend lijkt te stenen

 

En maakt zijn kreunen juichen, 't juichen weenen.