Onze Eeuw. Jaargang 12

[p. 150]

Verzen
Van Karel van de Woestijne.

Ter loome zee met slappe zeilen
onder eenzelfde lamme zon'
en steeds het onveranderd-ijle
aan elken nieuwen horizon;

aldóor de dagen áldoor varen
een onverschill'gen avond toe,
en eindeloos het loom verzwaren
der lamme leden, hooploos-moe;

en nimmer, nimmer slapen mogen,
maar steeds naar horizonnen spiên
met starre en pijnlijk-sperrende oogen
die zelfs den zwarten nacht niet zien...

[p. 151]

II.

 

Regen, regen in den tuin,

 

- o gestíld begeeren, -

 

zonne-bloemen, schoon en schuin,

 

die hun loom-gekromde kruin

 

naar geen zon en keeren;

 

 

 

nieuwe blanke glanzen aan

 

zware en matte vruchten;

 

- vroom herleven van mijn waan

 

door een zacht-gerezen traan,

 

door mijn zoete zuchten;

 

 

 

- - heel het huis is warm en toe;

 

buiten ruischt de regen;...

 

- vreezig-blij te voelen hoe

 

't koeler voorhoofd, vredig-moe,

 

gaat ten hand-palm wegen...