Onze Eeuw. Jaargang 11

[p. 453]

Verzen
Van Jules Schürmann.

Toen in de donk're kamer der gevangenpoort
De broeders, na des ruwaards mart'ling samen zaten
Drong plots'ling tot hen door 't rumoer op plein en straten
Van 't opgehitst gepeupel, fel belust op moord.

‘Hoort’ zei Cornelis voor hun leven vreezend ‘hoort’
‘Gaat nu de ruiterij den voorhof niet verlaten’...
En beiden zwegen lang... dan sprak Johan gelaten:
‘Mijn broeder, onze ziel den Heere toebehoort’

‘Ik bracht Zijn sterkend Woord ter uwer stichting mede’
‘Dat het ons beiden nu een laatste troost moog wezen’
En daar de traptreên dreunden onder moord'naars schreden
Al nader 't klein vertrek, omhelsden zij elkaar....
Toen vond 't bloedgierig grauw hen onvervaard, 'wijl klaar
Met kalme stem, Johan een psalm zat voor te lezen.

[p. 454]

Oude visscher

 

Waar avond-zon op 't koele blanke zand

 

Goudenen gloed in plassen blinken laat,

 

Een oude visscher onbeweeglijk staat,

 

Turend naar zee, op het verlaten strand.

 

 

 

Het stompje pijp geklemd in grove hand,

 

Den helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat,

 

Dat half in rooden halsdoek schuilen gaat

 

Staat hij daar groot in laten zonnebrand.

 

 

 

D' oneindigheid van lucht en water leeft

 

In zijne hemel-blauwe en vochtige oogen,

 

Aandachtig naar onzichtbaar doel gericht.

 

 

 

Zoekt hij van ver blank-zeilig scheepje een licht.

 

Of denk hij door 't zacht golf-gedein bewogen

 

Aan dooden, die de zee genomen heeft?

[p. 455]

Watteau.

 

Een land van zinnestreeling droomde hij,

 

Die zwak, zijn levenskrachten voelde vlieden

 

En wien het leven slechts tot troost kon bieden:

 

Weemoed'ge vreugd in liefdesmijmerij.

 

 

 

Op 't lokken van een zoete melodij

 

Gaan fijngeschoeide vrouwe' en edellieden

 

Poozende heen, daar hunne lusten zieden

 

Naar 't wazige Cythère in blonde rij.

 

 

 

In teêr gepeins vond hij de sierlijkheid

 

Van ‘Joli-Gilles’, die rank als hij vermooide

 

Door rhythmisch fraai gebaar de werk'lijkheid.

 

 

 

En in de mist der wellust-tuinen zweven

 

Zijn zwoele droomen waar hij mede tooide

 

Droefheid van geest om zijn gebroken leven.

[p. 456]

Wijsje.

 

Zang'rig wijsje dat al maar

 

- Wijsje klaar -

 

Zingen bleef in mijn gedachten,

 

Wijsje vol van vreugd en klachten,

 

Hoe, waar ik te turen zat

 

Naar de regen op de wegen

 

Zijt gij in mij neêrgezegen

 

Als de regen op het blad?

 

 

 

'k Voelde uw rhythme met den boom

 

Als in droom

 

Al maar ruischende bewogen,

 

't Was wanneer de vogels vlogen

 

Van den een op d'andren tak

 

En het windje door de blaren

 

Even heviger ging varen,

 

Of het luchtig rhythme brak.

 

 

 

Wijsje dat al vlieden gaat

 

Nu op straat

 

D' Eerste flauwe lichten schijnen,

 

Wijsje wil nog niet verdwijnen,

 

Want het liefste dat ik weet,

 

Is te luist'ren bij het duist'ren

 

Naar een liedje dat blijft fluist'ren

 

Melodieus van lief en leed.