Onze Eeuw. Jaargang 11

[p. 124]

Verzen
van Jules Schürmann.

Aan H. de Boer.

Wat diepe droefheid heeft uw trekken overtogen
Machtige koning nu gij peinzend zit te luisteren
Naar zang'rig harpgeklank of in weemoedig fluisteren
Veel schuwe stemmen uit verleên en toekomst togen.

Hoe droevig houdt gij het vermagerd hoofd gebogen
Wijl droomerige David, klein in 't gloedvol duisteren
Weet uwe ziel aan wat de zijne zingt te kluisteren
En u vermoeden laat 't geen eens hij zal vermogen.

Of weent gij, Saul, om 't ijdel spel van aardsche macht
Die als een zeepbel breekbaar en als ijle droomen
Vervliet?... Wellicht alleen om 't fijne wonder dat
In ieder mensch door schoonen toover wordt gebracht
Wanneer een die gelooft, zijn ziel alsof hij bad
Edel en vroom doet in 't besnaarde speeltuig komen?

[p. 125]

Een jongen blies...

 

Een jongen blies op de schalmei

 

Een melodietje hel en blij

 

Een guitig liedje

 

 

 

Ik luisterde en ik volgde maar

 

Den jongen die daar blies zoo klaar

 

Zijn guitig liedje

 

 

 

Nu leeft er immer in mij voort

 

Het liedje lang geleên gehoord

 

Het guitig liedje

 

 

 

Maar of het wisselde van zin?

 

Ik vind nu zooveel weemoed in

 

Dat guitig liedje....