Onze Eeuw. Jaargang 10

[p. 469]

Verzen
Van Jacq. E. van Der Waals.

Vleermuis met uw vlerkjes slaande,

Door de avondrust,

Nederwaarts en opwaarts gaande,

Vast en doelbewust,

Gij, het eenig ding bewegend

In deez' avondstond,

Met uw zwart figuurtje tegen 't

Glanzend hemelrond,

In de lichtgevulde, klare,

Diepe hemelkom

Lig ik peinzende te staren

Bij de stilte alom,

En der dingen roerloos wachten

Onder de avondlucht

Is zoo stil niet als de zachte

Wiekslag uwer vlucht.

[p. 470]

Wie om te leven leeft
Zal nooit het leven vinden,
Maar die zijn leven geeft.

De zoetste liefde op aard,
Ik wist haar des begeerens
En des benijdens waard.

Toch heb ik nooit getracht,
Haar vreugde mij te winnen,
Ja, nauw aan haar gedacht.

Eéns, sprak ik, zal ze mij,
Die haar niet zoek, verschijnen -
Zoo niet,... welnu het zij.

Mij lokte een hooger goed,
Een rijk en vruchtbaar leven
Voor anderen scheen mij zoet.

Toch heb ik nooit gepoogd,
Dien roem mij te verdienen,
Noch, iets te zijn, beoogd.

Zoo 't leven, sprak ik, mij
Mocht roepen, zal ik komen -
Zoo niet, mijn God?... Het zij.

Naar God heb ik gezocht,
Maar nooit om Hem te vinden,
Heb ik mijn ziel verkocht.

Wie voor den Hemel leeft,
Verliest zijn ziel, en vindt haar,
Die haar verloren geeft -

Nu leef ik, of voor mij
Gods heil niet weggelegd is...
Heer, ga mij niet voorbij!

[p. 471]

Bij 't venster.

 

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek

 

Mij langs de warme wangen, zwaar en loom,

 

De bijen gonsden om den lindeboom,

 

Vlak bij mijn open venster, en ik keek

 

 

 

Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg

 

Aan de andere zijde van den eikenlaan,

 

Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan,

 

En toeven zag en uitzien langs den weg.

 

En, toen je kwam, en, toen je naast elkaar

 

 

 

Naar binnen ging, en zij, de slanke vrouw,

 

Het hoofd omhoog hief - o, ik wist, hoe blauw

 

Die oogen blonken onder 't grijze haar -

 

Toen dacht ik, hoe ik ook wel graag tot jou

 

Eens zóó had willen opzien - even maar.