Onze Eeuw. Jaargang 10

[p. 302]

Gedichten
Door P.N. van Eyck.

Kunt gij zóó gaan, u zwijgend van mij wenden,

Kunt gij, wijl 't in mij zwoegt,

Zóó doof zijn voor mijn ongetrooste ellenden, -

Die ge eenmaal mèt mij droègt?

Hebt gij dan niets, dit uur dat gansch mijn leven

Om liefde en teerheid schreit,

Hebt gij mijn leed dan niets, o niets te geven,

Dan kille bitterheid?

't Was toch geen waan, dat wij elkaar beminden, -

Waarom dan thans zoo koud?

Is liefde als asch, verstrooid op dorre winden,

Een licht dat dra vergrauwt?

Gij gingt, gij gingt, mij hebt ge alléén gelaten,

Ook ik trad langzaam heen

Langs 't zware pad der schrijnend-blijde straten,

Vol opgekropt geween.

Ik ging, en tòch, tòch brandt nog, niet te dooven,

Diep in mijn ziel een vonk, -

Gij zijt zoo zacht, ik kàn nog niet gelooven,

Dat ze ook in u niet blonk.

[p. 303]

 

O 'k weet, gij zelf hebt droef als ik geleden,

 

Gij wachtte 't zelfde woord,

 

Ook in ùw blik heeft week verdriet gebeden

 

Om liefde en troost die schoort.

 

 

 

Kondt gij dan nòg niet naar mijn droefheid komen?

 

Ach, hóe mijn moede mond

 

Zijn innigheid zou voeren tot uw schromen,

 

Hoe gij ùw gloed hervondt!

 

 

 

Nog kan ons hart zijn teedre vreugd herwinnen

 

In lach die schroomt en bloost,

 

Nog liefde, kind, nog kunnen wij beminnen,

 

Elkanders leed ten troost.

[p. 304]

II.

 

De gele vlam gaat bleek en roerloos weenen,

 

Een verre cel klaagt huiver-flets verdriet,

 

En de oude bloem, door 't venster vaal beschenen,

 

Geurt broos-verflenst een antwoord op haar lied.

 

 

 

Een trage dood, bekommerd en verlaten...

 

O 't sterven van deez' avond is zoo droef!

 

Het duister vult de grauwe geul der straten

 

Als 't somber zand, dat neerzinkt in de groef...

 

 

 

Mijn God, mijn God, moet àlles dan verzinken,

 

Laat nooit Uw wrok één leven onberooid,

 

Zal ik dan nooit den zuivren beker drinken,

 

Waarin Uw vloek zijn asch niet heeft gestrooid?

 

 

 

Mijn hand ligt stil in 't grijs-verwijdend duister,

 

Mijn hart bepeinst de wrangheid van zijn klacht...

 

En langzaam druppen kwijnend-ver gefluister,

 

En zieke geur, en tranen door den nacht...

[p. 305]

III.

 

(Getijden)¹⁾.

 

Zij golven hoog, die straks weer zullen glijden,

 

Gespreid ruischt uit, wat aanstonds dreunen zal,

 

Der droefheid vloed is de ebbe van 't verblijden,

 

Een rijzend heil brengt wrangheids tragen val.

 

 

 

Zoo zij dit boek van vreugde en schreiend lijden

 

Aan 't bruine strand een blank-gebouwde hal,

 

Door 't breed geluid der keerende getijden

 

Vervuld van klacht en wassend lach-geschal.

 

 

 

Haar voet in 't schuim, maar sterk de slanke wanden,

 

Klinkt dag na dag geruisch en beukend branden

 

Gelijk een stem des levens uit de zee.

 

 

 

De gouden gloed der eeuw'ge vredelanden

 

Voorbij de kim, beschijnt haar hoogste randen

 

Als 't roepend licht der verre, veil'ge Ree.

1) De titel van een bundel, die in het najaar bij C.A.J. van Dishoeck, te Bussum, verschijnen zal, waarvan deze gedichten deel uitmaken en het bovenstaande vers een inleidend sonnet is.

[p. 306]

IV.

 

De morgen wekt de sluimer-groene pleinen,

 

De dauwdrup blinkt in 't parelend struweel,

 

Ontwaak, mijn lief, een nieuwe dag gaat schijnen,

 

Zijn goud omboort, doorweeft het nachtfluweel.

 

 

 

Een wild-gebrokte praal van grille wolken,

 

Hel-vlammend rood door meren rillend grauw,

 

Bewaasde veders druipend licht, en kolken

 

Van damp-ombouwd en diep verzinkend blauw.

 

 

 

Ontwaak, mijn lief, de schelle morgenvogel

 

Stijgt op en kwettert schrille trillers uit,

 

Hij juicht, in 't ruim, op wijd-gespreiden vlogel

 

Het zonlicht toe door witte wolken-ruit.

 

 

 

Wat was verdriet? Hoe heerlijk is het leven,

 

Hoe schoon dit waden door zijn gouden vloed,

 

Hoe klinkt uw lach om 't blank-gevleugeld streven

 

Naar vreugde en heil, der liefde in ons gemoed!

 

 

 

Ik voel mij deel van heel de luchte wereld,

 

Mijn ziel is als de leeuwrik, die daar zingt,

 

Gij zijt de zon, van warmen gloed omdwereld,

 

Wier glimlach mij tot blijde liedren dringt.