Onze Eeuw. Jaargang 10

[p. 464]

Verzen
Door Hans Martin.

Als een verloren lied, dat soms aan de ooren
wel fluistert even -, twijfelend begint -
en dan weer zwijgt, maar toch in 't weiflend hooren
van wie daar luistert wondren weerklank vindt; -

Als na een droom - bij dagenraad verloren,
waarop wie loom ontwaakte, zint en zint
tot soms een enkel beeld flauw treedt naar voren
en dan in mijmering de zinnen bindt; -

Zoó fluistert wel een stem - in stille stonden,
dicht aan de bronzen poort van mijn geluk,
die in 't gewelf een wijden weerklank wekt; -

Zoo heb ik vaak een lief gelaat hervonden
als 'k naar den bonten sluier langzaam buk,
die mijn herinneringen donzig dekt. -

[p. 465]

II.
Avondvrede.

 

Nu is er na den donkren dag

 

een gele weerschijn in het westen

 

en door de wolken, wijdgespreid,

 

weeft daar nog een allerleste

 

bundel van licht een gulden rag

 

om al die stille roerloosheid. -

 

 

 

Nu is er na den dompen dag

 

een reine rust in alle dingen,

 

een droomerige zaligheid.

 

En al de mooiste mijmeringen,

 

al wat daar diep te sluimren lag,

 

staat even op...en schijnt gewijd. -

 

 

 

Nu ligt een lach op elk gelaat;

 

nu gaan de menschen zachter praten

 

en naderen vertrouwd elkaar. -

 

Nu gaan de zorgen hen verlaten;

 

- nu die stilte in de luchten staat,

 

schijnt ook de wereld minder wáár. -

[p. 466]

III.
Verwijt.

 

Eens, - een zomeravond, laat -

 

na uren vol zorgeloozen lach;

 

eens, beide handen voor 't gelaat,

 

opdat 'k maar niets meer óm me zag,

 

om niets meer te denken, niets meer te weten;

 

Eens heb ik mezelve afgevraagd,

 

heb ik mijn hersens moe geplaagd,

 

waaróm ik je niet kan vergeten. -

 

 

 

Waaróm ik je altoos voór me zie

 

den ganschen, langen, moeden dag;

 

waarom ik je altoos wéder zie

 

en je vraagstem hoor en je kinderlach.

 

Waarom als geschakeld tot machtige keten

 

ál die herinneringen staan,

 

weer altoos naar dat eene gaan,

 

dat ik maar niét kan vergeten. -

 

 

 

Had ik eens tot blijder werk

 

mijn goudene wenschen saamgevat,

 

bouwde ik eens uw liefde een kerk

 

waar eén alleen uw beeld aanbad -;

 

In verslagenheid heb ik neergezeten,

 

waar alles in mijn jonge ziel

 

wankelde en samenviel: -

 

tóch kon ik je niet vergeten -

[p. 467]

 

Eens - een zomeravond, laat -

 

na uren vol zorgeloozen lach,

 

bedekte ik mijn maskerstrak gelaat,

 

omdat ik je wéder voor me zag.

 

Toen heb ik 't jou - en jou alleen - verweten,

 

wat mijn jonge leven moorden zal,

 

die donkre, wreede zondenval

 

om jou, om jou te vergeten! -