Onze Eeuw. Jaargang 10

[p. 138]

Dante in ballingschap.

Statig in bruin ruim-plooiend kleed, roode kaproen
Strak om den scherpen kop vermagerd door veel lijden,
Ging Dante langzaam langs den Seine-oever schrijden,
Zijne oogen brandend fel in koorts van wreed visioen.

Florence! - dacht hij - door uw twisten en uw woên
Vermoordt ge U zelf ten leste in 't onderlinge strijden...
Mijn stad! hoe zult ge U heffen uit deez' zware tijden
Nu Guelf en Ghibellijn elkander bloeden doen...

Doch, lichtend gleed een glimlach over 't streng gelaat
Toen hij naar 't water tuurde en hoorde 't vredig ruischen,
En als een golf van jeugd ging door zijn wezen bruischen
Daar hij in held'ren droom de gele Arno zag
En Folco's Beatrijs, Een die te peinzen staat
Groeten met klaar-blauwe oogen, waarin onschuld lag.

Jules Schürmann.