Onze Eeuw. Jaargang 10

[p. 452]

Verzen
Door P.N. van Eyck.

Zijn wij dan beiden zóó beladen,
Dat iedre klacht om eigen leed
Den ander schrijnend scherp moet schaden
Met àl te wrangen jammerkreet?

En is ons beider zielsvermoeien
Zóó zwaar, dat ieder klagen dan
Den ruimen maat doet overvloeien
Van 't leed dat elk nog dragen kan?

Zoo gaan wij zwijgend naast elkander
In huivrende armoe voort, al voort, -
En kunnen zelfs den droeven ander
Niet troosten met een weenend woord.

Want ieder troostwoord zonder klachten,
Dat wij nog vonden voor elkaar,
Ging, voor het éven kon verzachten,
Van eigen leed voor troost te zwaar.

[p. 453]

II.

 

Voor Moeder.

 

 

 

Ik zat met zusterken te zamen

 

In 't schemerhuisje van Uw hart, -

 

De klank van vrome moedernamen

 

Was U tot troost voor zorg en smart.

 

 

 

Toen trad ik, stil, verholen schreiend,

 

In diepen weemoed naar de deur:

 

Daarbuiten, langs de ruiten glijend,

 

Ried ik een zachten ademgeur.

 

 

 

Dat heeft U bitter leed gegeven,

 

Daar Uw verdolend twijflen dacht,

 

Dat uit Uw huis mijn vreemder leven

 

Voor altijd wegging in den nacht.

 

 

 

O moeder, niet om zelf te reizen

 

Verliet mijn liefde een uur den haard,

 

Waar ik mijn eerste dichterwijzen

 

In droefheid heb tezaam gegaard.

 

 

 

Ik ging ter deur, omdat een ander

 

Van leed en moeden kommer bleek,

 

Naar waar wij, vredig met elkander,

 

Saam zaten door het venster keek.

 

 

 

Ik ging, om aarzel-bang te vragen,

 

Of zij in ons geliefde huis

 

Wou vinden, o, voor al haar dagen

 

Een warm en altijd innig thuis.

 

 

 

Zoo leid ik tot Uw zachtheid henen

 

Die 'k aan de ramen wachtend vond,

 

Wil om mijn korte gáán niet weenen,

 

Nu gij een nieuwe liefde wont!

 

 

 

Uw hart kan, moeder, nooit verarmen,

 

Wanneer ge ook háár Uw haardstee geeft,

 

Gij kunt ook háár gemoed verwarmen,

 

Dat slechts in stilte en liefde lééft.