Onze Eeuw. Jaargang 9

[p. 110]

Verzen
Door Frits Lapidoth.

Gesloten tempel.

De arduinen tempeldeuren van mijn ziel,
waarachter 'k veilig waande Liefde in rust
op hoog altaar, de vuren half gebluscht,
wijl op hun gloed geen tochtje wekkend viel,

zijn door een kind op roestig slot gekust
en sprongen open, wijl het God geviel.

Het kind vroeg, lachend: ‘dat ik nederkniel'

en zie tresooren all' naar hartelust!’....

Zij vond mijn hart en nam het in de hand: -

‘Wat mag dìt wel voor prettig speelgoed zijn?

wat wonder licht, als ik het beur tot mijn!

hoe vreemd dat hart zóó koud zoo helder brandt!’

Maar grooter werd de vlam in 't handje rein...

Bang maagdlijn wierp haar speelgoed in het zand. -

[p. 111]

II.

 

Het meisje vlood en beî d'arduinen deuren,

 

waarachter ik mijn Liefde veilig waande,

 

waarachter dof, het rood der toortsen taande,

 

waar eeuwig mijn erinn'ringsbloemen geuren,

 

 

 

zijn toegeworpen door mijn Trots die, staande

 

met vlammend zwaard, mijn hart hoog op wou beuren

 

en sprak:

 

‘Nu is het mijn. Gij zult niet treuren;

 

maar, fier uw heerlijk altaar thans omgaande,

 

 

 

nemen uw schatten in uw bleeke handen:

 

de maagdensluiers bloedend van robijnen,

 

de rozen rood, de geurende jasmijnen,

 

 

 

turkoizen glanzend, gouden lokkenbanden,

 

tropheeën heerlijk van uw minfestijnen,

 

en ze in de vlam van 't laaiend hart verbranden!’

[p. 112]

III.

 

Zóó werd mijn ziel een praalgraf, gelijk geen

 

ooit werd gebouwd voor vorst'lijke geslachten;

 

hoog rust het doode hart daar nu, alleen

 

omgeven door mijn droevigste gedachten.

 

 

 

Mijn Trots duldt in dien tempel nòch geween,

 

nòch ander rouwbedrijf der trouwe wachten;

 

d'asch der tropheeën dekt er marmersteen

 

met rouwkleed, doffer nog dan donk're nachten.

 

 

 

't Onschuldig meisje komt wel aan de poort

 

en klopt en klopt, en wil nog even kijken

 

naar 't vreemde hart, dat toch zoo wonder gloort,

 

 

 

doch voor haar klop zal nooit de deur bezwijken,

 

noch voor haar kus de zware grendel wijken:-

 

Ze mag nooit weten wàt ze heeft vermoord!.

[p. 113]

Troost.

 

Nu geef je hand en zeg zóó zacht je leed

 

dat het zal wezen of een roos laat reeg'nen

 

haar teêre bloemkroon op fluweelen kleed:

 

ik zal begrijpen en ik zal je zeeg'nen.

 

 

 

Nu geef je hand en zeg je leed zóó zacht,

 

dat het zal wezen of een roos haar bladen,

 

het hart ontslui'rend, zaait in manenacht:-

 

ik zal de woorden van je weemoed raden.

 

 

 

Nu geef je hand en zaai je weemoed uit:

 

Mijn ziel heeft voor je tranen breede voren.

 

Nu spreek heel zacht - al kwam er geen geluid,

 

ik zou de zuchten van je ziel wel hooren.

 

 

 

Nu laat je tranen leken in mijn ziel:

 

die neemt ze als dauw de donkere landouwen

 

en, waar je weemoed weedomwekkend viel,

 

zal eeuwig bloeien bloem van blank Vertrouwen.