Onze Eeuw. Jaargang 9

[p. 474]

Verzen
Door Franz M. Krings.

Ik zag haar voor een venster, waar de zon
naar binnen viel; in kooitje zat te zingen
een vogeltje. 't Was of het draden spon
van klankengoud om al die lieve dingen.

Het meisje zat, het hoofd licht neergebogen
te lezen; 'k zag alleen het fijn profiel
waarop der haren blonde schaduw viel,
haar kindermond en blij-verwachtende oogen.

Wat of het toch wel zijn mocht wat ze las?
Glimlachte zacht haar lieve mond niet even?
Of het een oud verhaal, een sprookje was,
of las ze in 't kleine Boekje van haar Leven?

Vogeltje zong in zijne kleine kooi
heel zacht een minneliedje, fijn en mooi.

[p. 475]

Door 't koren...

 

De rosse tarwe-aren hangen

 

vol-zwaar naar den grond;

 

zij knikken, buigend van verlangen,

 

ritslend in het rond.

 

 

 

Bewondrend ga ik door de landen

 

van 't rijpe Leven;

 

met mijn tastende handen

 

geniet ik 't even.

 

 

 

En achter mij schrijdt door het koren

 

een droevig wezen,

 

wien al wat leeft eens moet behooren,

 

doch dien 'k niet vreeze.