Onze Eeuw. Jaargang 8

[p. 125]

Verzen
Door Geerten Gossaert.

I.
Zwemmende.

De zee is in rust en de wind uit het zuien bij 't dagen

[des zomerschen morgens verstild

Is melodieus van het diepe gemurmel

Dat haar evene reven

Doortrilt.

Haar stem is de stem van toekomenden vrede wier stille

[vertrouwde vertroosting ons riep,

Toen in de midzomer-nanachtlijke zwoelte

Het bitter verlangen

Niet sliep.

En nu zijn wij ín haar, en waar wij haar klieven, omsluit

[zij ons tevens met teederen spot:

Alléen en alom en alschoon en ondeelbaar,

Het eeuwige oorbeeld

Van God.

En over ons hoofd is de zeewind, haar adem, de geest

[die haar golven bespeelt naar zijn luim,

En om onze schouders haar windende wieren

En op onze lippen

Haar schuim.

[p. 126]

 

En vlak aan ons hart bonst in innig vertrouwen haar

 

[machtige hart, en de zuivere lust

 

Van haar kussen verkoelt onze brandende leden

 

En voert ons verlangen

 

Terust...

 

 

 

Zoo, éven verzadigd, ons wiegende loom op haar golve'

 

[als op schoonheids onvruchtbaren schoot,

 

Ontslapen wij zacht tot den wakkeren droom

 

Die is boven leven

 

En dood.

[p. 127]

II.
'T Verlaten Landhuis.

De late najaarszon ging dalen,

En in 't verlaten beukenwoud

Was 't loover in de laatste stralen

Van louter vuur en louter goud;

Maar in de schaduwen der boomen

Hing schemer als een teer beklag

Van 't komend duister om het doornen,

Om het verscheiden van den dag.

Er buigt een pad door donkre dennen

Naar dieper eenzaamheden heen;

En langs de rimpellooze vennen

Versmoort de tred in sponzig veen;

Tot door de halfontblaerde twijgen

Langs de bemoste poorterskluis

Men met een trage bocht ziet stijgen

Den oprit naar 't verlaten huis.

De waaksche Spits is ons terzijde,

Snuift en herkent en ziet ons aan;

En volgt ons kwisplend waar we schrijden

Door de begreinde larixlaan;

En bij de voordeur spitst hij d' ooren

Om in de marmren hal 't geluid

Van naderende schreên te hooren....:

Maar niemand die ons opensluit.

Geen wellekom zal meer gemoeten,

Van jongen lach en jongen blos,

Den koenen ruiter die tot groeten

[p. 128]

 

Intoomt zijn steigerende ros;

 

Er waren enkel doode droomen,

 

Waar eenmaal woonden lach en lied;

 

De avondwind vaart door de boomen,

 

Maar ach, een echo voert hij niet....

 

 

 

Wijs is, wie zonder wederstreven

 

Gelaten zijn geluk ontzegt;

 

Want wat het leven heeft gegeven,

 

Ontneemt het naar zijn heilig recht

 

Maar waarheen ons het Lot temorgen,

 

Ver in de wereld, dringt en drijft:

 

Al wat aan Liefde is geborgen

 

In harts schatkameren: dat blijft!

1903

[p. 129]

III.
Zonsopgang.

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist,

En de branding, die op de rotsen,

Ver, ver onder 't venster, bruist;

Vóór moeë oogen een hand;

Op gezichts verduisterde veld

Beelden uit jonkheids land; -

En 't verteederde hart ontwelt

Erinnerings dankbaar loon:

‘O leven,

Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’

Door 't venster schemerings eerste matblauwe schijn;

En de hand, van voor 't opene raam,

Opent, naar zee, het gordijn;

En het hart proeft een oud leed zilt

Als de lippen het zilte schuim;

En het bloed rumoert wild

Als de wind die rumoert door het ruim;

En de spier van het hart snoert saam

Bij den wild opstormenden hoon:

‘O leven,

Gij zijt bitter en schoon!’

Zón...! en de oceáán wordt vúúr en oogenblíklijk verstilt

De wind en de ontroering der zee zwicht

Die in teerdere rhythmen rilt;

En het hart wordt kalm als de zee,

En de stem der driften zwijgt,

En de heuchnis van weedom en wee; -

Dan het stillere hart ontstijgt

Zijn innigste, opperste toon:

‘O leven, leven,

Gij zijt goed, gij zijt schoon!’

(Ventnor.)