Onze Eeuw. Jaargang 5

[p. 159]

Beethoven
Door Edward B. Koster.

Aandoening dieper dan ik woorden vind,
Mild-blanke zielescheemring ingetogen,
Zachtzinnig harpgesuis, - waar is het kind
Dat zóó zijn moeder klaagde, toen vervlogen
Was hoop op heil, en zonder mededoogen
Het wreede lot sloeg (zooals ruwe wind
Die loover-scheurend rondstormt,) toen onttogen
Was aan zijn hart wat liefst hij had bemind,
En dolend met beweende weemoedsoogen
Hij nergens rust vond, en verplet, ontzind,
Hij in zijn wanhoop schreeuwde naar den hoogen,
Tot hem zijn moeder troostte, en de oogen blind
Hij weende aan hare borst, en heel de logen
Des levens wegsmolt voor haar zacht bewind?

[p. 160]

II.
Vioolconcert d dur

door Hugo Heermann.

Het eed'le weenen van uw prachtmuziek
Hield mij gebannen in een tooversfeer
Van ruischend-reinen klank, in zuiv'ren keer
En tegenkeer van vedelzang, gewiek
Van bonte tonenvogels, wier geluid
Nu droef, dan blijde, rees ten hemel op,
Of langzaam drijvend, vleugelen breed-uit,
In plechtig zeilen zweefde om verren top
Van macht'gen bergenbouw, waar ik U zag,
Beethoven, groote droomer, 't stijgend hoofd
Omwolkt, omvluchtigd door der neev'len rag,
Maar glorend achter u een klare dag,
Gereed om met de zon, die duister klooft,
En heerlijk stralend warmte en licht belooft,
Over ons op te gaan en met uw glans
Ons rìjk te zeeg'nen, sterv'lingen van thans.