Onze Eeuw. Jaargang 4

[p. 255]

Verzen¹⁾
Door Frans Bastiaanse.

Als ik rust op 't doode-kussen
Als mijn oogen niet meer zien
Als mijn ooren niet meer hooren
Zal er éen, o éen misschien
Brand van ziel en zinnen blusschen
Loopend tusschen 't zonnig koren
Met mijn verzen 't leed t' ontvliên.

Verzen, duizend verzen schreef ik
Voor mijn ziel gestalte kreeg,
Nú was 'k al te zeer van woorden
Dán van leed en vreugde leêg;
Maar thans in mijn verzen leef ik,
Ziel en woord bijeenbehoorden
Sinds uw schoon beeld tot mij neeg.

Loop ik hier: 't is 't blauw der luchten,
Loop ik ginds: 't is 't groene woud;
Waar ik ga, of klare stroomen
Baden in het middag-goud,
Hoor de donkre dennen zuchten
Zwatelen de klaterboomen,
Waar het blad nooit ruste houdt;

1) Uit het Boek ‘Jeugd’.

[p. 256]

 

't Ruischt en suizelt in de klanken

 

Van mijn lied, waar, fonkelend

 

Als de weerschijn van rivieren

 

Verten vindend onbekend,

 

Schitteren met prismaspranken

 

Woorden, die de weelde vieren

 

Van de zondoorblonken Lent'.

 

 

 

Laat mij zonder taal of teeken,

 

Schoonheid, nimmer van U zijn;

 

Laat mijn lied ten einde klinken,

 

Kan 't in vreugde, als 't moet in pijn;

 

Laat de beker nimmer breken

 

Andren menschen lang doen drinken

 

Teugen van mijn levenswijn.

[p. 257]

 

‘Ich denke dein, wenn mir der Sonne Schimmer’

 

‘Vom Meere strahlt.’

 

 

 

Göthe.

De zomer ging, de goud-doorschenen uren
Verkortten hunnen loop; de nacht wordt lang...
Hoe eindloos zal me' ook déze winter duren,
Hoe bang is 't hart, dat u verloor, hoe bang!

Ik denk aan U, als in de blanke vaarten
De blauwe schijning van den hemel valt,
Door 't nevelblank de Lente-morgen-klaarte
Goudglanst der weiden welig esmerald.

Ik denk aan U, als ik het riet zie wuiven
Dat op den golfslag schoonbewegend wiegt,
Aan U, wanneer een vlucht van teedre duiven
Klapwiekend voor de morgenzonne vliegt...

Ik denk aan U, als door den brand der velden
De dorpsklok de ure van den middag luidt,
Aan U, wanneer de vespertonen melden,
Dat de' avond zonk en duister de aarde omsluit.

Ik denk aan U, wanneer, de maan verrezen,
In 't donker landschap laat de nachtuil klaagt,
De Noorderkim nog de' afglans houdt in wezen
Van 't Zomerlicht, dat nauw verbleekt, weer daagt.

Ik denk aan U, als de eerste bladeren dalen,
En 't Herfstschoon, willoos, langs de wegen zwerft,
De najaarsnevelen 't zwakke licht vervalen
Van zilvren zon, die met den middag sterft.

[p. 258]

 

Ik denk aan U bij stormen, bij ontijde,

 

Wanneer de wind opzweept de wilde zee,

 

Alsof de wereld met het hart, dat schreide,

 

Uitklaagde een klaagzang van nog zwaarder wee.

 

 

 

Ik denk aan U in korte, in lange nachten,

 

Als langzaam de uren langs mijn leger gaan,

 

Uw beeld staat dag en nacht in mijn gedachten,

 

En zal er, tot de dood mij oproept, staan.