Onze Eeuw. Jaargang 3

[p. 917]

De bladeren.

De zonne zond haar stralen uit

om d'aarde te vergouden,

Die, al te langen tijd verwaaid,

verregend en ontverfd,

Niet meer aan blijde dagen dacht,

maar, aan de winterkoude

Zich zonder klagen overgaf

en stil en willig sterft.

De stralen die op 't bladerdak

een wijle wilden rusten,

Ze gleden door de takken heen

en vonden vuil versleurd

De kleine groene bladerkens

die zij zoo gaarne kusten.

‘Och, arme bruine bladerkens!

Wat is met U gebeurd?’

Maar nauw gevoelt het bladervolk,

het slappe, natbetraande,

Verloren volk de warmte van

den gouden zonnegroet,

Of knisperend en knetterend

begint het doodgewaande

Te leven en te krullen in

den koesterenden gloed.

[p. 918]

 

Nu loopen alle blaadjes in

 

het zonlicht langs de wegen,

 

Nu dansen zij hun rondedans

 

den menschen voor de voet,

 

Nu ruischen zij hun vrijheidslied

 

den ouden boomen tegen,

 

Die weten, dat de winter komt,

 

als alles sterven moet.

 

 

 

U.E.V.