Onze Eeuw. Jaargang 3

[p. 589]

Verzen
Van C.A. Wienecke.

'k Ben in September blij geboren,

op 't lest, toen scheen de zon als goud

door de eikenblaren - 't heuv'lig woud

zag rood en geel van 't zonnegloren;

'k ben in September blij geboren

op eenen zondag; 't blinkend ooft

hing zwaar, en mijn geelharig hoofd

ving 't zonnestraaltje als 't rijpe koren;

'k ben in September blij geboren

vóór de' avond; bij dien rossen gloed

kreet spart'lend ik in overmoed......

zon, zomer, zondag ging verloren.

[p. 590]

Verheerlijking.

 

'k Hield duizend duizenden al witte paarden

 

in éénen greep, en dreef ze met den glans

 

en flonk'ring van mijn oog den hemel langs

 

waar alle starren in verwond'ring staarden,

 

 

 

wijl 'k in mijn wagen staande, de kadans

 

van ieders hoefslag voelde en de eigen waarde en

 

kracht van elk ros...... o mijn lichtende paarden,

 

uw manen glanzen als des melkwegs glans,

 

 

 

uw lijve' als 't zonnelicht aan de' avondtrans.

 

Ik jaag u aan: gelijk een star verschiet gij,

 

mijn diamanten wagen - dan vervliet gij,

 

langzaam, een dalrivier in maanlichtglans.

 

 

 

In hare went'ling luistert de oude aarde

 

naar 't hoefgetrappel mijner gouden paarden.

[p. 591]

Twijfel.

 

Zij nad'ren weer die rave' in krijgsgezang,

 

de scherpe vlerken slaande in wilde vlucht,

 

de een na den ander gaat voorbij, de lucht

 

een wijl verdonkerende, krijschend lang.

 

 

 

Ik zie elks bek, elks spotoog, elks gerucht

 

klapvleug'lig hoor ik, 'k merk elks lijfsbedwang,

 

zelf willoos zijnde...... o keer, ik blijf zoo bang

 

- geloove ik nog? - keer ravenduiv'lenvlucht!

 

 

 

Zij zwermen, zwermen, dan vervaalt de vlucht,

 

en trekt gelijk een lange vogelslang

 

geluidloos door de nevelige lucht,

 

verijlt, verdwijnt, als ware twijfel: klucht.

 

Maar in mijn ziel blijft bang' herinn'ring lang:

 

nauw zie ik 't Licht, nauw hoore ik de' eng'lenzang.