Onze Eeuw. Jaargang 3

[p. 593]

Meimorgen.

Hoe ligt de aarde nu zoo blij
In stille voorjaarsvreugd,
Zoo vredig, als verheugde zij
Zich in haar eigen deugd.

De witte wolken glijden in
Het hemelblauw en doen
Hun schaduw zachtkens weiden in
Het gouddoorspikkeld groen.

Het gladgestreken water, dat
Het blauwe luchtgewelf
Weerkaatst, zoo effen en zoo glad,
Als 't blauw des hemels zelf.

Het vee dat in de weiden graast,
De kleine boerenhof,
Roodstralend door het gelig waas
Van versch ontsproten lof,

De sneeuwig witte appelboom,
Die in het bruidsgewaad,
Een blijde Meiereinheidsdroom,
Verrukt te blozen staat.

De boterbloemen op den grond,
De gouden waterkant,
Het is, of alles slechts bestond
Tot sieraad van het land.

[p. 594]

 

Maar hemel blauw en daken rood

 

En 't vee, en 't groene gras,

 

En 't stille water in den sloot

 

En bloem en boomgewas,

 

 

 

En alles, dat zoo wonderbaar

 

Mijn hart ontroeren doet,

 

Weet zelve niet, noch vraagt er naar,

 

Of 't lieflijk is en goed.

 

 

 

Waartoe die schoonheid, die om niet

 

Ontstond en zal vergaan

 

In 't hart dat vrede en vreugde ziet

 

En heeft geen deel daar aan?

 

 

 

U.E.V.