Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 450]

Verzen
Van Edward B. Koster.

De breedgebolde lage wolken hangen
In grauw-blauw hemelstijgen op de weiden;
Vlucht-schaad'wen komen stil-verstrijkend breiden
Hun zwart geveeg op 't land vol lichtverlangen.

Het riet aan d'oever lispelt lijze zangen
Bij 't effen-kabb'lend, vloeiend-koel verglijden
Van 't smal riviertje, dat in zee-verbeiden
Gedwee vervolgt zijn voorgeschreven gangen.

Aan d'einder vlot-gewasschen, uitgestreken,
De vederboomen met flauw-spitse twijging,
Verneerd en bangend in vergeten zwijging.

En stomme heuvels in gelaten lijning,
Mat, mistig-grijs, in verte weggeweken,
Als doffe zee in machtelooze deining.

[p. 451]

Bij een teekening van William Blake.

 

Met hooggekromden rug sluipt steelsgewijs

 

Bloeddorstig lekkend 't monster door den nacht; -

 

De ster belicht zijn lijf met sluiksche pracht,

 

En glimmert schampend langs zijn arm, die spijs

 

Is voor het gulzig licht; hij gulzig gaat

 

Met opgehouden kop, en aast op bloed,

 

Den nagel in de hand, waarmeê hij wroet

 

Door 't duldend menschenlijf, in angst gebaad.

 

Zoo gluipt het monster Vrees door 't menschenvolk,

 

De vrees des doods, geheimvol en geducht,

 

Met langzaam sluipen, als langs avondlucht

 

Nauw merkbaar glijdt een zware, paarse wolk.

[p. 452]

Hagelstorm.

 

De hagelhorden hollen aan,

 

En storten zich op 't land; -

 

In vastgesloten wolk'gen drang

 

Doorgees'len ze in hun dolle vlucht

 

De wind-bewoog'ne lucht

 

In wilden storremgang.

 

 

 

Vlietend gordijn van wit, -

 

Als trillend kralenwerk, -

 

Gehangen uit somber zwerk,

 

Geslingerd door gierenden wind,

 

Die geweldig zwaaiend met de armen,

 

Neervelt zonder erbarmen.

 

 

 

De korrels plett'ren en slaan,

 

En dansen in suizende koren,

 

De wind sleept hen mee langs zijn baan,

 

Ploegt de lucht met geweldige voren; -

 

Eén werv'ling van hagel en wind,

 

Fel-dreigend fantoom en ontzind!

[p. 453]

Herfstwoud.

 

Nu is het woud een grandioos kasteel

 

Met donk're kolonnaden, groen en zwart,

 

Wier hooge kapiteelen zijn verward

 

In grillig lofwerk en teer lijngespeel.

 

 

 

Gestild is al het voog'lengekrakeel,

 

Geen nachtegaal is meer de luide bard

 

Wiens lyrisch org'len heel de omdreving tart,

 

De boschgod klaagt melodisch op zijn veêl.

 

 

 

En door de zalen van het ruim paleis

 

Gaat zoet een suizen, breidend droom'ge peis,

 

De ziel zacht zingend in een diepe rust.

 

 

 

Al-langzaam treed ik door gewijde sfeer,

 

En dichter daalt de schemerstilte neer,

 

Die 't hevig stormen in dit arm hart sust.