Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 312]

Winteravond.

De grauwe hei smelt saam met grauwe lucht

In 't fijn cantille-werk der bleeke berken,

En 't braakland ligt in zwarte reuzenzerken,

Waarlangs de Westenwind zijn doodsklacht zucht.

Een late kraai loomt aan op zware vlerken

En zwenkt naar 't hooge nest in trage vlucht;

In verre verte gromt het dof gerucht

Der zwarte stad, waar moede menschen werken.

En 't avondt: 't grauwe duister spreidt zich breed,

Vervagend en verdoffend kleur en lijnen,

En alles zwijgt, - en 't wordt zoo stil, zóó stil...

En de aarde ligt in 't vale nevelkleed,

Een grijze, moede kranke, die haar pijnen

In killen doodenslaap vergeten wil.

G.C. HOOGEWERFF.

Amersfoort.
Jan. 1902.