Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 1]

[Derde deel]

Aan.....

Bij de oprichting uit 't ziekbed.

Geen grooter vreugd, dan die de droefheid baart;

Geen veiligheid, dan die de vrees ontwaart;

En naar de paradijzen dezer aard

Leiden slechts paden,

Waarop veel moede pelgrims langzaam traden,
Wijl 't was zoo heet en niemand wist te gissen,
Waar wel die hel van doodsche wildernissen

Ophield in 't end.

Maar wie zijn pad zoo ruw, zoo dood'lijk ver

Opdurfd' en - vreezend het verdwalen her-

En derwaarts - trouw bleef volgen zijne ster,

Die zag zich dagen

Het vaste heil, dat juist door d'onweersvlagen
Te vaster werd, gelijk d'azuren hemel
Achter het donderdreigend wolkgewemel

Te schooner lacht!

Gij waart ons lief; wij U. Toen kwam het leed.

Dood dreigde, die reeds uit elkander reet

Zooveel, dat scheen voor eeuwig saamgesmeed.

O angstig beven!

O dagen, doorgezucht, als 't dierbaar leven
Zoo wordt bedreigd! Wat hebt gij ons gegeven...
Dan dat ons d'oude liefde is gebleven

In nieuwer gloed?

[p. 2]

 

Want groot was onze liefde wel en echt,

 

Maar in 't gevaar eerst is door ons gezegd

 

Wien wij U dankten. Toen werd nieuw gelegd -

 

Door smeekgebeden

 

Tot God - de nieuwe band. Dus kwaamt gij heden

 

In hooger glans dan ooit ons tegentreden.

 

Nu blijft gij - wat w' in bangen angst beleden -

 

Ons Godsgeschenk.