Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 1001]

Sonnetten.

Ik weet wel, dat ik trotsch ben, ach, ik zal
Altijd hoogmoedig wezen, ook, wanneer
Ik mij vergeving vragende verneer
Voor menschen, ook wanneer ik nederval
En ween, mijn schuld belijdend voor den Heer
Met schuldbesef, dat bitter is als gal.
Dan in mijn zelfverachting ben ik zeer,
Zeer trotsch en zeer hoogmoedig - dan vooral.

Want zou ik met het ongemunt metaal
Van woorden, waar ik noode mee betaal,
Vergeving vragen, zoo mijn trots verdroeg,
In schuld te zijn? zou ik voor 't aanzicht Gods
Zóó diep mijn schuld gevoelen, zoo mijn trots
Niet altijd naar het allerhoogste vroeg?

[p. 1002]

 

Diep in mijn leven is een heiligdom,

 

Waar niemand binnentreedt, waar mijn gedachten

 

Niet binnen durven gaan, als ik met zachte

 

Bevende schreden langzaam naderkom.

 

 

 

Dan hef ik wel de oogen naar het dicht

 

Gordijn en strek de handen vol verlangen,

 

Maar grijp de plooien nooit en in mijn bange

 

Handen verberg ik weenend het gezicht.

 

 

 

Ik durf niet vragen, welke God het is,

 

Dien ik aanbid maar nimmer durf ontmoeten,

 

Maar Moeder! Jezus! als Uw beider zoete

 

Naam door mijn ziel gaat, voel ik als gemis

 

Mijn liefde, en dan naderen mijn voeten

 

Het heiligste, dat in mijn leven is.

 

 

 

U.E.V.