Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 790]

Oud-Moedertje's Bruidskrans
door P.C.J.

Oud-Moedertje, steeds nog bedrijvig,

Loopt ijverig heen en weer,

Nu staat ze voor d'oude commode

Vol schatten van weleer.

Oud-Moedertje opent het meubel

Met ietwat bevende hand,

En ziet er 't linnen gestapeld

Naast echte, oude kant.

Het riekt er naar thijm en lavendel;

Dat doet Oud-Moedertje goed,

Het is, als brengen die geuren

Weemoedig haar een groet.

Oud-Moedertje opent een lade

Met brieven, reeds oud en geel,

Bewaard bij verkleurde kleeren

Van zijd' en van fluweel.

Hier zijn ook portretten en strikjes,

Geborgen naast lint en veer;

Een pakje uit een der doozen

Legt zij behoedzaam neer.

[p. 791]

 

Dan plotseling, met een fijn blosje

 

Op 't rimpelig, oud gezicht,

 

Ontknoopt ze 't rose faveurtje

 

En schuift de la weer dicht.

 

 

 

Los wikkelt ze langzaam de vloeitjes.

 

Wat of toch het bandje omsluit?

 

De krans van oranjebloesem,

 

Die z' eenmaal droeg als bruid!

 

 

 

Uit Moedertje's lief-zachte oogen

 

Welt stilletjes een traan:

 

Zij ziet zich jong en gelukkig

 

Weer naast haar bruigom staan.

 

 

 

Het is o zoolang reeds geleden,

 

Toen sierde die krans haar hoofd.

 

Juist heden voor vijftig jaren

 

Heeft zij hem trouw beloofd.

 

 

 

Weer voelt ze den blik zijner oogen,

 

Voelt nog den druk zijner hand,

 

Toen ginds in 't landlijke kerkje

 

Geknoopt werd Liefde's band.

 

 

 

Oud-Moedertje denkt aan 't verleden....

 

Hoe lang bleef ze reeds alleen!

 

Zie, de rimpelige handen beven;

 

Stil staart ze voor zich heen.