Onze Eeuw. Jaargang 2

[p. 639]

Verzen uit het boek ‘Jeugd.’
Van Frans Bastiaanse.

Tusschen weien groen en welig
Staan geboomten vroeg ontbloeid,
Blanke dropp'len op 't fluweelig
Gras zijn met den dag ontgloeid;
Zachter gaan hier mensche-schreden
Als in een betooverd Eden,
Waar voor de allereerste maal
Langs de bladeren komt gegleden
Daagraads klare morgenstraal.

Door der boomen breede kronen
Gaat de wind met zachten gang,
En de vogels die er wonen
Maken een verliefd gezang;
Één, met luider orge'len wil er
Andren, die, met zwak getriller,
Sjirpen naar het bekje staat,
Overstemmen, maar wordt stiller
Als mijn nad'ring zich verraadt.

[p. 630]

 

Zie nu waar de blanke plassen

 

Spiegelen der wolken tocht

 

Tusschen paarse heigewassen

 

Wolfsklauw, die naar water zocht,

 

Waar het zilver witte berkje

 

Naast de spits van 't verre kerkje

 

Staat op 't neevlig blauw gebeeld

 

Zweeft op zijn citroengeel vlerkje

 

Vlinder, die met vlinder speelt.

 

 

 

O! de groote bloeiende aarde,

 

O! de hemel blauw en goud,

 

Wist ik wát zij mij bewaarde,

 

Wát zij mij verborgen houdt!

 

Wist ik dat na lange nachten

 

Mijn verlangende gedachten

 

Éénmaal vonden 't Heerlijk Schoon,

 

Dat van heel der aarde pracht, en

 

Hemel dragen zal de Króón.

[p. 631]

Ten aanvang.

 

De lucht was vol van zilverglansen

 

De crocus geelde in 't groenend gras,

 

De' aloude dom liet vroolijk dansen

 

Zijn klokken daar 't de Meimaand was.

 

 

 

En waar ik ieder blad zag groenen,

 

Ontbloeid der bloemen zoet gezicht,

 

En later achter de plantsoenen

 

Met elken dag het avondlicht.

 

 

 

De stad, met feestlijke geluiden,

 

De vogels in de' ontloken boom,

 

Doortoog, als in het wit der bruiden

 

Mijn ziel haar schoonste levensdroom.

 

 

 

En drinkend met de zaal'ge zinnen

 

Des levens reinste en hoogste vreugd,

 

Trad ik het schoone leven binnen:

 

Het wereldsch paradijs der Jeugd.

[p. 632]

Een levend beeld.

 

Een levend beeld is nu verrezen

 

En vult mij gansch met klaarder pracht

 

Dan ooit de droom een wereldsch wezen

 

't Verlangend hart te binnen bracht.

 

 

 

Ik zie de glorie van twee oogen

 

Mij voor gaan, waar mijn voet ook treed',

 

En 't hart, als nooit voorheen bewogen,

 

Al wat het eens bewoog, vergeet.

 

 

 

En allen - O, ik kon mijn armen

 

Om heel de wereld henenslaan,

 

Want in mijn ziel is een erbarmen

 

Met al wat leeft, in bloei gegaan,

 

 

 

Behoefte om ieder troost te geven,

 

Die zelf nog in zijn duister schreit

 

Te zeggen: zie: vertrouw op 't leven,

 

Ook U is de Ure straks bereid.