Onze Eeuw. Jaargang 1

[p. 894]

Verzen
Van Frans Bastiaanse.

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt
Door 't eindig huis, waarin wij, aardschen, wonen.
Uit een ver dorp rijzen de stille tonen
Van de' avondklok, hoog in de lucht verreind.

Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind'
En ver de wereld in den glans van 't schoone,
Hier: boomen met de zilvren bloesem-kronen,
Aan d'einder 't scheem'rend bosch waar 't licht verdwijnt.

En achter 't groen der wijde tarwelanden
Staan blanke hoeven in de donkre hoven
Omtogen door een zachte schemering;

Maar schooner dan al 't schoone op aarde, branden
Hoog de' eerste starren; maar nòg schooner boven
Al 't zichtb're stijgt mijn blijde mijmering.

[p. 895]

Zomernacht.

 

De blanke mane

 

Licht overal;

 

De donkre lanen

 

Staan langs den wal;

 

 

 

Boomtoppen drinken

 

Het zilvren licht;

 

Beneden zinken

 

Schaduwen dicht.

 

 

 

Maar midden in de

 

Betoovering,

 

Waar beuk en linde

 

Te droome' aanving

 

 

 

Dalen drie zware

 

Klokslagen neer;

 

De kimmen klaren....

 

De dag keert weer....

[p. 896]

Najaar I.

 

De schuwe duiven, die het land ontstijgen,

 

Gaan in het blauw, geruischloos ver, te loor,

 

En eenzaam blijft, waar vóór zich strekt naast vóór

 

De donkere akker in oneindig zwijgen.

 

 

 

De boomen dragen, voor des winters dreigen,

 

Hun gouden dos in vollen najaars gloor,

 

En laten zacht, als een geliefd trezoor,

 

Hun blad na blad in 't rimp'loos water zijgen.

 

 

 

Dat is een stroom uit een ver land gekomen,

 

Die gaat langs dorpen, scheemrend achter boomen,

 

Met kronkling blank door weiden groen smaragd.

 

En, als zijn wateren voor eeuwen gingen

 

Zoo gaan zij thans, onwetend van de dingen

 

Die zijn vergaan en van den nacht die wacht.

[p. 897]

Najaar II.

 

Want in het najaar als het Land gaat slapen

 

Wordt alles even zoo volkomen schoon;

 

Dan draagt het, al te kort, een koningskroon

 

Van louter blad-goud om de lichte slapen.

 

 

 

Zoo ziet men, schijnend uit het amberbleeke

 

Gelaat eens knaaps, den glans van oogen groot,

 

Een droef klaar water, spiegel waar de Dood

 

Op donkren tocht te dicht is langs gestreken.

 

 

 

En als dan de' even schoone kroon ontblâart

 

Des winters stormen langs het dood Land vaart

 

En stijft, maar dekt met hermelijn, de leden,

 

Dan ligt het als die knaap die sterven moet,

 

's Doods vreemd geluk in de' oogen, in 't gemoed

 

De troost van na veel leed verworven vrede.