Onze Eeuw. Jaargang 1

[p. 892]

Strandidylle.
Van Prof. Dr. J. Van Der Vliet.

De groote zee is welgemutst

en rolt,

met vroolijk schat'rend stroomgebruisch,
Zijn golflijn schuimgekroond

melodisch naar de kust.

De groote zon, die lacht en speelt,

beschijnt,

met vroolijk glanzend lichtgelaat,

den witdoorlijnden plas

en 't bruingeel oeverzand.

Het strand is leeg, de zee is wijd,

niets stoort

den indruk van oneindigheid;

slechts huppelt langs de grens

van zand en zee, een kind.

[p. 893]

 

Het roze jurkje opgeschort

 

ze draaft,

 

de beentjes bloot, met wapp'rend haar

 

en schept in emmer klein

 

den reuzenoceaan.

 

 

 

Algroot de zee, algroot de zon,

 

het wicht

 

een stip in 't ruim, vorstinne toch,

 

die 't watervlak doorwielt,

 

ontleedt den zonnestraal.