Onze Eeuw. Jaargang 1

[p. 431]

Verzen
Van Frans Bastiaanse.

Najaarsochtend. Wijd en wijder

Wijkt de hemel zilver-blauw;

Om den morgen blijde glijdt er

Door 't nog scheem'rig bosch-gebouw,

Waar de zon met lichte stijlen

Straks de stammen schoren zal,

Vogelkwinklen over 't ijle

Loover schijnend als kristal.

Op de heide drijft een herder

Langs het vochtig morgenspoor

Vroeg-vergaarde kudde verder

In des ochtends gouden gloor.

Tot hij voor den bleeken schijn der

Westerkimme in 't bosch verdwijnt

En opnieuw de ledige einder

Eindloozer dan eind'loos schijnt.

[p. 432]

Mijn lief is blij.

 

Mijn lief is blij, zij lacht en zingt

 

En schittert in de zonneschijn;

 

Als zij zóó héél mijn leven zingt

 

Kan nooit mijn leven lijden zijn.

 

 

 

Ja! zang en lachen duren kort

 

Als bloemen in den zomerdag;

 

De zomer sterft, de bloem verdort:

 

Zoo sterft der menschen zang en lach.

 

 

 

Maar nu der zonne gouden val

 

Vloeit langs gelaat en blinkend kleed,

 

En zij gaat, zingend of zij zal

 

Zóó eeuwig zingen zonder leed,

 

 

 

Nu voel ik - of 'k mij zelven wieg

 

In droomen die maar kort bestaan

 

't Is beter zoo 'k mij zelf bedrieg

 

Dan 't leven droom-loos door te gaan -

 

 

 

Nu voel ik zaal'ge vreugde in mij

 

Bij 't luistren naar heur lach en zang

 

Want weet, wát blijve of ga voorbij:

 

Dát hoor ik héél mijn leven lang.

[p. 433]

Het korenveld.

 

Het korenveld, goudgeel, naast paarse vakken

 

Van bouwland trilde in heeten middaggloed;

 

In 't violet des hemels steeg de strakke

 

Mid-zomer-zon haar zenith te gemoet.

 

 

 

Van bruinen beuk, vol zwaar bekroonde takken,

 

Zonlicht-doorschoten, met geblaârt als bloed,

 

Vloeide op 't geschroeide land in breede vlakken

 

De koeler schaduw rond den knoest'gen voet.

 

 

 

Wij waren tot den donk'ren boom genaderd,

 

Een vogel zong, in 't flonkrend kroongebladert,

 

Zijn lied, dat als een hymne aan 't zonlicht klonk;

 

En gij, het hoofd op blanke hals gebogen

 

Met rooden mond, en toegelokene oogen,

 

Hergaf den kus dien u mijn mond ontdronk.