Ontmoeting. Jaargang 17

De zilveren albatros
Naar een aangespoeld logboek.
Een fragment van een hoorspel van Will Barnard.

Proloog.

Inkomen na de aankondiging met orkest: La Mer van Claude Debussy.

Blijft tijdens de Proloog op de achtergrond.

SPREKER:

(in een zak) (fluisterend)

Luisteraar, vergeet nu eens even voor één uur, dat uw radio aanstaat. Vergeet deze microfoon.

(tikje tegen microfoon)

Vergeet uw luidspreker.

(lichte brom)

Doe even, voor één uur, het licht in uw kamer uit en luister. Sluit uw ogen en laat u drijven op de golven van deze muziek, op de golven van onze stemmen, op de golven van de zee. Luister; luister; luister.

(stem sterft weg in gefluister)

(een paar maten alleen muziek)

SPREEKSTER:

(normaal)

Waarom is het licht in uw kamer nog aan?

SPREKER:

(fluisterend)

Ssst. Stil.

SPREEKSTER:

(fluisterend)

Maar ze hebben het licht nog aan.

SPREKER:

(fluisterend)

Stil. Luister.

(een paar maten alleen muziek)

VROUW:

(afstand)

Wat hoor ik?

MAN:

De eeuwigheid.

VROUW:

De eeuwigheid?

MAN:

De dunne benen wand van je schede grenst aan de eeuwigheid.

VROUW:

Kan ik de eeuwigheid horen?

MAN:

Als je luistert met je oren achter je oren.

VROUW:

En zien?

[p. 256]

MAN:

Ook. Soms. Met je ogen achter je oren.

VROUW:

Wanneer? Wanneer.

MAN:

Altijd.

VROUW:

Altijd?

MAN:

Als je ogen voor je ogen niet zijn verblind door de leugen van de stad.

VROUW:

Het licht heb ik uitgedaan.

MAN:

Als je oren voor je oren niet zijn verdoofd door de radio.

VROUW:

Nee, ik luister.

MAN:

Kom dan mee.

(verder weg)

Kom mee.

(Bij de muziek op de achtergrond komt nu het ruisen van de zee; een stileerde weergave van een muziekuitzending van ver over zee.)

SPREEKSTER:

Wat hoor ik?

SPREKER:

De oneindigheid spoelt als eb en vloed door de bressen van je schedelwand.

SPREEKSTER:

Mijn oren.

SPREKER:

Je oren achter je oren.

SPREEKSTER:

Ik hoor de zee.

SPREKER:

Wat is het verschil? Aan iedere kim grenst de zee aan de oneindigheid.

SPREEKSTER:

Een schip... ik zie een schip...

SPREKER:

Met je ogen achter je oren.

SPREEKSTER:

't Is een fregat niet waar?

SPREKER:

Ja.

SPREEKSTER:

En alle zeilen zijn gehesen.

SPREKER:

Het vaart tussen gisteren en morgen.

SPREEKSTER:

Wanneer is het afgevaren?

SPREKER:

Gisteren, eergisteren... of voor honderd jaar of in een vorig leven.

SPREEKSTER:

Wanneer zal het thuisvaren?

SPREKER:

Morgen... misschien, of overmorgen of over honderd jaar of in een volgend leven.

SPREEKSTER:

Waar is het afgevaren?

SPREKER:

Dat weet niemand.

SPREEKSTER:

Waar zal het thuisvaren?

SPREKER:

Dat weet God.

(Muziek uit het geluidsdecor wegfaden. Alleen de zee blijft staan).

(Einde proloog.)