Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 222]

Martin Leopold
Oden

Meer zijn dan ik ben
Laïla zou ik willen
blanker dan mijn huid
voor uw blonde heuvels
voor uw zachte dalen

in verbaasde woorden
tijd voor eeuwen vinden
mond en nachtegalen.
eeuwig zwijgen smeden
tussen u en mij -

zwarte raven kan ik
uit nachtdonker scheiden
maar niet weten wie ik ben
en is dat te weten niet
leven duizend keer?

[p. 223]

 

Niet denken, Laïla, niet de nacht ingaan

 

we zijn slechts mogelijkheden

 

rotsen in zee, vluchtplaatsen voor elkander

 

als in onszelf de zeeën

 

de kust niet meer bereiken

 

 

 

beweeg mij met je ogen

 

fluister mij naar je haarwrong

 

mij nestelend aan je slapen, laat mijn schuim

 

niet kansloos niet vergeefs

 

tegen de naakte rots in zee uiteengaan

 

 

 

niet denken - en je denkt

 

en je verlaat de morgen

 

om de wind, om het krijsen van de meeuwen

 

de regenwolken

 

de zorgen die je omringen

 

de angsten die je goddelijk naakt omsluiten?

 

 

 

vlucht mij mee naar je vreugden

 

fluweel is mij de schors om Daphne's leden

 

de boom het lover, hoor:

 

het dringen van haar vormen

 

ruist in de twijgen een hooglied zeer nabij.

[p. 224]

 

Vlinders worden nooit bloemen

 

wel bloemen vlinders, Laïla

 

in de herfst is het leven vol geheimen

 

en de herfst is elk uur

 

zoals ik ben vandaag

 

zal ik mij morgen niet meer tegenkomen

 

zo komt het dat we elkaar

 

soms wel soms niet herkennen

 

aan een vergissing denken

 

een herinnering strelen

 

laten wij daarom niets aan ons voorbijgaan

 

en zorgeloos nu niet weten

 

wie wij straks zullen zijn.