Ontmoeting. Jaargang 17

Jan D. 't Lam

Wielrijdend beweegt
het voort
op eigen kracht
dit elektroon
de mens
in deze dichtbebouwde stad.
Alleen liefde die
sterk is
als de microscoop
kan het nog
zichtbaar maken,
dit leven
is niet meer dan
een fietslampje groot, het
zoekt bladerend
zijn weg
langs smalle dagen
van de vensters
waar bed en stoelen staan
dat oeroud materiaal
van samenleven.
Het gaat voorbij
tot aan het plein
waar het verloren gaat.

[p. 142]

 

Och, och,

 

gekanaliseerd

 

als we toch

 

zijn en

 

in het huisje

 

op de romp

 

schut dat gedoodverfd

 

mannetje

 

ons hart

 

en doodt de tijd

 

met wachten,

 

zijn gedachten

 

communiceren

 

in glasdunne pijpjes

 

en hij valt maar

 

van het een

 

in een

 

en hetzelfde bewegen

 

met een vrouw,

 

slaat zich de kou

 

van het lijf.

 

Zie ons drijven

 

op het denkbeeld

 

van de eeuwigheid.

 

 

 

De paddestoel

 

uit een giftig sprookje

 

vouwt zich open,

 

het is de aarde

 

die de sporen draagt;

 

de voet van de Reusachtigen,

 

de Sterken gelijk de bomen

 

staan verstard

 

in de heksenringen

 

van de tijd.

 

Alleen de aardmannetjes

 

die altijd in de greep

 

van eeuwenoude wortels

 

moesten wonen,

 

verwekken nog

 

strijdvaardig als ze zijn

 

hun nageslacht.

 

 

[p. 143]

 

Tussen hem en haar

 

ligt de huid als

 

een ijskap,

 

hier en daar

 

een rimpel waar

 

de noordenwind

 

niet te hardvochtig

 

ademt en

 

iets van de oude warmte

 

blijft.

 

Elk woord

 

stapt er als

 

een pinguin,

 

parmantig wandelaar

 

in zijn deftige pandjesjas

 

van de trouwfoto.

 

Eens was ik een groot vogel,

 

zegt hij,

 

laat ons dat gedenken.