Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 71]

Jan H. de Groot
Bejaardenhuis

Het huis is jong maar desondanks bejaard.
Het telt tweehonderd monden, open gaten,
waarin de stroom ebt van een doelloos praten,
van hijgend ademen dat soms de dood bedaart.

Op blind spoor aangeland, alleen gelaten,
weerloos gepakt, weerloos bijeengegaard,
veranderd tot een nummer op een kaart
met namen, kwalen, hemd- en schoenenmaten.

Een huis met ladekasten menslijk schroot.
(de liefde stierf al vóór de hoek der straten)
een huis vol samen wachten op de dood.
Een huis vol opgezameld, zwijgend haten.

De laatste tand werd in een grijns ontbloot
toen vlammen, rood en geel, hun botten vraten.