Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 72]

Jan H. de Groot
De schaduw

Het licht werd tot een purpertint gekozen.
De stemmen vielen om tot een geril.
Toen stond ze naakt op het tapijtvlak stil,
in 't pubeshaar twee donkerrode rozen.

De Combo streelde snaren in getril.
Haar schaduw zong een lied om van te blozen.
De schaammond glansde purper tussen rozen.
Een vrouw schrok plotseling en gaf een gil.

Het leek een sein; een vuurstorm van geweld
verdampte huid en haar en hart en longen
en joeg de as over 't gebarsten land.

Alleen een muurstuk op 't basalten veld
bleef overend, waarin de vlammentongen
de schaduw van een naakt hadden gebrand.