Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 70]

Jan H. de Groot
Niet voor mijn eigen dood

De Paus zei met zijn laatste ademgang
(hij stierf weldra, 't vertrek was al verduisterd)
tot iemand die aan 't sterfbed bleef gekluisterd:
‘Mijn zoon, ik ben zo bang, ik ben zo bang’.

De zoon tot wie de zin was toegefluisterd,
vroeg aarzelend: ‘Vader gij leefde lang
een edel leven; waarom zijt gij bang,
God heeft in vreugd naar uw gebed geluisterd’.

‘Niet voor mijn eigen dood, maar dat mijn kind'ren
tot een hernieuwde dood worden ontluisterd.
Dàt is mijn angst, niets anders kan mij hindren.’

Maar reeds verrezen aan der aarde uiterst
de lopen van vuurmonden in een zindren
van startvuur en het zonlicht werd verduisterd.